مرگ روح بزرگ

مهانداس کارامچاند گاندی (مهاتما گاندی) در سال ۱۹۲۱ میلادی رهبری کنگره ملی هند را به‌دست گرفت. او در این دوران توانست اندیشه مبارزه بدون اسلحه را به مردمش بیاموزد و اسلحه استقلال و خودکفایی در سایه حقیقت را به جامعه‌ بحران‌زده خویش عرضه کند. تا سال ۱۹۴۸ میلادی او بارها با انگلیسی‌ها درباره استقلال هند به مذاکره نشست و سرانجام توانست در سال ۱۹۴۷ استقلال هند را به‌دست آورد اما در همین روزگار بود که اختلاف‌های درونی برای تقسیم کشور به ۲بخش هند و پاکستان آغاز شد. از آنجا که او به برادری تمام هندی‌ها و امکان تشکیل دولتی که در آن تمام گروه‌های مذهبی برابر باشند اعتقاد داشت، با تقسیم شدن هند کاملا مخالف بود. وقتی مسلمان‌ها در بنگال به کشتار هندوها پرداختند و سپس دامنه‌اش به ایالات بهار و کشته شدن مسلمانان به‌دست هندوها کشید، گاندی بی‌درنگ به آنجا سفر کرد. پای برهنه از دهکده‌ای به دهکده دیگر رفت و می‌کوشید خشونت‌ها را آرام کند. او حالا پیرمردی بود هفتاد‌و‌چند ساله که تلاش می‌کرد همچون پادشاهی پیر، قلمرو گمشده صلح و مهر بشری را پیدا و برقرار کند. البته در هر دو گروه عده‌ای بودند که از قلمرو و صلح او خوش‌شان نمی‌آمد و بارها جانش را تهدید کرده بودند. 2سال بعد در دهلی به روزه‌ای طولانی دست زد تا پیروان مذاهب مختلف را در پایتخت با یکدیگر آشتی دهد و موفق شد؛ هر چند از ضعف و رنج آن روزه به سختی جان سالم به در برد. به نوه برادرش گفته بود اگر از بیماری بمیرد، باید به جهان اعلام کرد که او «مهاتما» (روح بزرگ) دروغین بوده است و اگر کسی گلوله‌ای بر سینه‌اش بنشاند، درحالی‌که نام مقدس «راما» (خدا) بر لبانش است، آنگاه می‌توان گفت مهاتمای راستین بوده است. 30ژانویه 1947، ساعتی پیش از غروب آفتاب، درحالی‌که به‌سوی مجلس نیایش شامگاهی‌اش می‌رفت، با گلوله یک جوان هندو درحالی‌که نام خدا بر لبانش بود کشته شد. او خود یک‌بار گفته بود در این زندگی آرمان‌ها تحقق نمی‌پذیرند.