میرزا تقی، ‌ای داد، ‌ای داد

مسعود میر - روزنامه نگار

از باز شدن پایش در کودکی به دربار، زیرکی دشت کرد و سیاست آموخت. شاه شهید هنوز شاه نشده بود و ولایت عهدی‌اش را در ولایات تبریز سوت می‌زد که میرزا تقی، بحران جانشینی محمدشاه را با رساندن ولیعهد جوان به تهران حل کرد. شعر حافظ مدام لقلقه زبانش بود که: «بر سر آنم که گر ز دست برآید / دست به کاری زنم که غصه سرآید»
ناصرالدین میرزا  با درایت میرزا تقی  شد ناصرالدین شاه، خود میرزا تقی  هم شد صدر اعظم؛ شد امیدبخش اصلاحات در جامعه بسته دربار و مرز و بوم عقب افتاده ایران. دارالفنون را که بنا گذاشت، کم سختی نکشید و تا آبله کوبی را در سراسر کشور عمومیت بخشد خیلی عذاب دید. دست درباریان مفت خور را از خزانه کوتاه کرد و خلاصه با همه مجاهدت هایش شد امیرکبیر. ‌‌ساز مخالف علیه میرزا تقی اما در تمام روزهای صدراعظمی‌اش زیر گوش شاه نواخته می‌شد تا اینکه بالاخره امیر قربانی شد. از عزل و بعد هم قتل در باغ فین کاشان در تاریخ کم نخوانده‌ایم، اما این درس تاریخ را بعینه دیدیم که خدمت برای وطن و
 میهن پرستی، شاید نادیده انگاشته شود اما گم نمی‌شود. امروز از سالمرگ میرزا تقی‌خان 170سال می‌گذرد...