برش‌های کوتاه/ساعت گرگ و میش

  پویان عسگری: چه‌کسی فکرش را می‌کرد بعد از فیلم بد و آزاردهنده «هجوم» و اثر متوسط و بیش از حد ستایش شده «ماهی و گربه»، چنین پیشرفتی در سیر فیلمسازی شهرام مکری اتفاق بیفتد؟«جنایت بی‌دقت» نه فقط یک جهش بزرگ در کارنامه مکری که فیلمی پیشرو و منحصربه‌فرد برای سینمای ایران است. جایی که پازل‌ و قطعات مجزای پازل مالوف مکری کارکردی انضمامی می‌یابند و ورای ابهام تحمیلی با نشانگان انتزاعی 2فیلم قبلی، جنایت بی‌دقت را واجد یک ساختار سینمایی هدفمند در تناسب با تاریخ معاصر ایران می‌کنند... خبری از پیچیده‌نمایی متظاهرانه 2 فیلم قبلی نیست و پیچیدگی واقعی خودش را از خلال نسبت دیالکتیکی قطعات پازل 
بر یکدیگر، از طریق برخورد گذشته با آینده و نمودش در زمان حال؛ در قالب فیلم نمایش داده شده در جهان فیلم نمایان می‌کند... 

ثقیل و حوصله سر بر
  محمد حقیقت: در دقیقه ۳۷ عنوان فیلم«جنایت بی‌دقت» بر پرده شکل می‌گیرد. در صحنه بعد توی بیابانی تعدادی افراد ارتشی و سرباز کنارکوه دیده می‌شوندکه بسیاری از حرف‌هایشان خیلی پیش‌پا افتاده بوده و کمکی به پیشبرد داستان نمی‌کند بلکه حوصله سربر جلوه می‌کند، این حرف شاید به درد فیلم در چندین صحنه بعد بخورد و از «حضور» آنها به شکل سمبلیک درباره موضوعی که به‌دنبال آن آمده‌اند، استفاده‌ای بشود. البته در این صحنه‌ها با بازی بابک کریمی، از نظر زیبایی تصویری خوب کار شده و قابل تقدیر است.

ارجاعات هوشمندانه
  سوفیا نصراللهی: فیلم شهرام مکری پر از ارجاعات سینمایی است از همان فیلم هارولد شا تا «گوزن‌ها» و سرشار از اشارات تاریخی از فرج و یدالله و تکبعلی بگیرید تا نقدهای زاون قوکاسیان و جواد طوسی. از قدم زدن در موزه سینما (که باز هم نشان از سینما دارد و هم از تاریخ) تا پوستر «آرواره‌ها» روی دیوار سینما و شنیدن آنونس فیلم‌ها. هر چه فیلم جلوتر می‌رود استتیک آن معنادارتر می‌شود. زیبایی‌شناسی‌ای که در فیلم‌های کوتاه مکری و «ماهی و گربه» فقط در فرم خلاصه می‌شد و در «هجوم» شکلی سرسام‌‌آور و متظاهرانه به‌خودش گرفته بود اینجا واقعا دلیلی برای وجود پیدا می‌کند که فقط محدود به فرم نمی‌شود بلکه به شکلی مبدعانه تاریخ و حال و آینده را تصویر می‌کند و به هم پیوندشان می‌دهد.