وزنه‌برداری دنبال انتخابات است نه موفقیت

لیلی خرسند

تیم ملی وزنه‌برداری ایران در مسابقات قهرمانی جهان موفق بود؟ شاید بشود نایب‌قهرمانی تیم در تاشکند را پررنگ کرد و دم از موفقیت زد، اما مدال‌ها می‌گویند تیم نتیجه‌ای در ‌شأن نام وزنه‌برداری ایران نگرفته است. ایران در 10وزن 3سکو داشت و فقط یک سکو، طلایی بود. بدتر از وضعیت مدال، صحبت‌های وزنه‌برداران بود. اینکه بعضی از نفرات با آسیب‌دیدگی به مسابقات اعزام شده بودند تا حداقل امتیاز بگیرند و تیم به مقام برسد. یا اینکه وزنه‌برداران در بدترین شرایط اردویی و بدون صبحانه برای مسابقات جهانی آماده شدند و فدراسیون برای اعزام دربه‌در به‌دنبال پول بود. در این روزها که از رئیس فدراسیون گرفته تا سرمربی تیم پاسخگوی رسانه‌ها نیستند، کورش باقری، پیشکسوت این رشته تنها کسی است که حاضر شده درباره عملکرد تیم ملی در تاشکند صحبت کند.

  هم از نظر فنی می‌شود از تیم ایراد گرفت و هم از لحاظ مدیریتی. از فدراسیون شروع کنیم. ابتدایی‌ترین وظیفه فدراسیون این است که بتواند شرایط اردویی را برای تیم ملی تامین کند اما این کار را نکرد و از مدیران بالادستی ایراد گرفت.
فدراسیون نشان داده که وزنه‌برداری در اولویت کاری‌اش نیست و تکلیف روشن است. اما مسئله این است که کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش از شرایط راضی هستند و مسئولان هیأت‌ها هم گلایه‌ای‌ ندارند. وقتی همه راضی‌‌اند، حرف‌زدن ما محلی از اعراب ندارد. هرازگاهی ما حرف می‌زنیم و حرف‌های ما هم که فایده‌ای ندارد. همه این‌ مسائل را می‌بینند ولی چیزی نمی‌گویند. رئیس فدراسیون هم طوری صحبت می‌‌کند که انگار بیرون فدراسیون است و از مسئولان فدراسیون ایراد می‌گیرد. او به مسائلی اعتراض می‌کند که برای تامین همان‌ها رئیس فدراسیون شده است.

  در دوره‌های قبل هم مشکلاتی بود ولی وزنه‌برداران به کوچک‌ترین مسائل معترض می‌شدند و از حقوقشان دفاع می‌کردند. حتی دوره‌ای که حسین رضازاده وزنه می‌زد، به ورزشکارسالاری متهم بود. الان شاید در تیم ملی چهره شاخص نداریم و کسی حق اعتراض به‌خودش نمی‌دهد.
چرا نداریم؟ سهراب مرادی و کیانوش رستمی که هستند.

  آنها که یک سال است داد می‌زنند و کسی صدایشان را نمی‌شنود.
این نشان می‌دهد مسئولان ورزش مشکلی با این شرایط ندارند. من شرایط امروز را براساس موفقیت‌هایی که در گذشته داشتیم ارزیابی می‌کنم و می‌بینم خیلی عقبیم و از شرایط ایده‌آل دور هستیم. اما با بعضی از روسای هیأت‌ها که صحبت می‌کنیم، می‌گویند وضعیت که خوب است، مشکل کجاست؟ شاید کمیته ملی المپیک فقط یک نقره المپیک را می‌خواهد و یک طلای بازی‌های آسیایی را. یکی از روسای هیأت‌‌ها می‌گفت در جهانی 3سکو داشتیم و مدالی هم پنجم شدیم، مگر قرار است چه اتفاقی بیفتد؟

  چرا توقع‌ها تا این حد پایین آمده است؟
مهم، انتظاری است که کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش از این رشته دارند و انگار بیشتر از این نمی‌خواهند. وقتی همه راضی باشند، همین می‌شود.

  در بحث فنی هم انتقاد به محمدحسین برخواه زیاد است.
من به کادر فنی احترام می‌گذارم. در هر موفقیتی که به‌دست می‌آید یا ضعفی که هست، فقط بخشی‌اش متوجه کادر فنی است. کادر فنی تنها نیست. فدراسیون و هیأت‌ها خیلی نقش دارند. با این حال در بعضی از وزن‌ها تیم خوب کار کرد و در بعضی از وزن‌ها عملکرد قابل دفاع نیست. آقای برخواه 4سال است که سرمربی تیم ملی است و مهم این است که فدراسیون از او راضی است. در وزنه‌برداری همه از هم راضی‌اند اما من به‌عنوان پیشکسوت این رشته می‌گویم شرایط فعلی مطلوب نیست.

  وزنه‌برداری ایران همیشه در سبک‌وزن نفرات زیادی نداشته اما در این چند‌ساله دیگر تیم ملی از سبک‌وزن‌ها کاملا خالی شده است. تیم 81کیلوگرم به بالاست. واقعا کسی را نداریم؟
در گذشته بهروزی، پانزوان و مجید عسگری را داشتیم. امروز هم حافظ قشقایی هست؛ شایستگی حضور در تیم ملی را دارد، مدال هم گرفته و وزنه‌های خوبی هم زده است ولی کادر فنی صلاح نمی‌داند که او در تیم باشد. البته ما در تیم نیستیم، واقعیت‌ها را نمی‌دانیم و فقط می‌توانیم نظر بدهیم. نظر من همیشه این بوده که باید به کادر فنی فضای کار کردن بدهیم.

 علیرضا یوسفی در 18سالگی در مسابقات قهرمانی جهان وزنه زد. بعضی‌ها ایراد می‌گیرند که رقابت با قهرمانان نامی دنیا برای او زود است و بهتر است که فعلا در جوانان وزنه بزند.
من این حرف را قبول ندارم. اتفاقا یکی از نقاط قوت تیم همین فوق‌سنگین‌ها بودند. یوسفی خوب وزنه زد و وزنه 245کیلوگرم را هم که داوران قبول نکردند، از نظر من خطا نبود و می‌توانست مدال دوضرب را بگیرد. هم وزنه‌هایی که آیت شریفی زد خوب بود هم وزنه‌های یوسفی، به‌خصوص یوسفی. چه ایرادی دارد او در 18سالگی قهرمان جهان شود؟ ما فقط در این دسته و دسته 81کیلوگرم خوب کار کردیم.

  می‌گویند یوسفی چهره آینده این وزن است، در توانش هست؟
رکورد جوانان جهان را زده ‌و 2سال در این رده می‌تواند وزنه بزند. شرایط قدی و وزنی او شاید از یک جهاتی محدودش کند اما امروز به‌عنوان یک جوان دارد خوب کار می‌کند.

  در این چند روز درباره تغییر وزن‌های نفراتی مثل ایوب موسوی خیلی حرف زده شد. اینکه چرا در یک‌ماه از وزن 109 به 89کیلوگرم آمد یا اینکه چرا علیرضا سلیمانی با مینیسک پاره و علی بیگلری با کتف مصدوم به مسابقات اعزام شده‌اند. وزنه‌برداری در این حد خالی از نفر شده که باید برای تکمیل تیم 10نفره ورزشکار مصدوم را به مسابقات جهانی برد؟
وزن کم‌کردن موسوی کار درستی نبود و ممکن است که به او آسیب بزند. اینکه چرا موسوی مجبور شده وزن کم کند یا تیم با 2 مصدوم به تاشکند برود، باید کادر فنی جواب بدهد و امیدواریم که دلایل قانع‌کننده‌ای هم برای این کار داشته باشند. مسابقات قهرمانی کشور و سالن‌های وزنه‌برداری نشان می‌دهد که وزنه‌برداری دیگر کسی را ندارد. فدراسیون به همه‌‌چیز نگاه ابزاری دارد. مسئولان فدراسیون بیشتر دنبال موفقیت در انتخابات هستند نه موفقیت‌ در وزنه‌برداری. وضعیت تیم‌های پایه بدتر است. وقتی این تیم‌ها به‌جای مربی به رئیس‌ هیأت‌ها سپرده‌ می‌شوند، انتظاری غیر از این هم نباید داشته باشیم.


فدراسیون نشان داده که وزنه‌برداری در اولویت کاری‌اش نیست و تکلیف روشن است. اما مسئله این است که کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش از شرایط راضی هستند و مسئولان هیأت‌ها هم گلایه‌ای‌ ندارند. وقتی همه راضی‌‌اند، حرف‌زدن ما محلی از اعراب ندارد. هرازگاهی ما حرف می‌زنیم و حرف‌های ما هم که فایده‌ای ندارد. همه این‌ مسائل را می‌بینند ولی چیزی نمی‌گویند. رئیس فدراسیون هم طوری صحبت می‌‌کند که انگار بیرون فدراسیون است و از مسئولان فدراسیون ایراد می‌گیرد. او به مسائلی اعتراض می‌کند که برای تامین همان‌ها رئیس فدراسیون شده است