ارسلان کاظمی، ستاره اصفهانی تیم ملی بسکتبال از تحصیل و بازی در لیگ بسکتبال آمریکا می‌گوید
سی‌وسه پل را به آمریکایی‌ها معرفی کردم
مهرداد رسولی
در تاریخ بسکتبال ایران فقط 2بازیکن به لیگ بسکتبال آمریکا (NBA) راه پیدا کرده‌اند که یکی از آنها ارسلان کاظمی است؛ بازیکنی که در 17سالگی به‌عنوان پدیده نوظهور بسکتبال ایران در تیم ملی جوانان درخشید و به نخستین بسکتبالیست ایرانی بدل شد که با کمک هزینه دانشجویی در لیگ دسته یک کالج‌های آمریکا (NCAA) بازی کرد. او بعد از سال‌ها اقامت و بازی در تیم‌های دانشگاهی آمریکا به سرزمین مادری برگشت و حالا در غیاب بازیکنان مطرحی مثل صمد نیکخواه‌بهرامی و حامد حدادی، ستاره تیم ملی بسکتبال ایران در مسابقات مقدماتی جام‌جهانی است. با فوروارد اصفهانی تیم ملی که چند روز قبل یک رکورد عجیب در تیم ملی ثبت کرد، درباره زندگی در آمریکا و بازگشت به بسکتبال ایران و حال و هوای این روزهای زاینده‌رود گفت‌وگو کرده‌ایم.
شما سال‌ها در آمریکا که مهد بسکتبال است زندگی کرده‌اید. آمریکایی‌ها اساساً چه تعریفی از بسکتبال دارند؟
در یک جمله می‌توان گفت بسکتبال در خون آمریکایی‌هاست. در آمریکا وقتی از کنار خیابان عبور کنید خانه‌هایی را می‌بینید که بیشتر آنها یک حلقه بسکتبال هم دارند و بچه‌های 14- 13ساله مشغول بازی هستند. چنین تصویری را در کوچه پسکوچه‌های خودمان هم می‌بینیم اما در کشور ما فوتبال حرف اول را می‌زند.
شاید دلیلش این باشد که بسکتبال در ایران یک ورزش دانشگاهی است و بسکتبال خیابانی هیچ‌وقت در ایران طرفدار زیادی پیدا نکرد. شما تجربه فوتبال بازی کردن در کوچه پسکوچه را دارید؟
من هم مثل بیشتر ایرانی‌ها، از بچگی دوست داشتم فوتبالیست بزرگی شوم. دلیلش هم این است که فوتبال یکی از ارزان‌ترین ورزش‌ها بود و یک توپ پلاستیکی می‌خواست و دو عدد آجر برای تعیین دروازه. فکر نمی‌کنم ارزان‌تر از فوتبال گل کوچکی که ما بازی می‌کردیم، ورزش دیگری در دنیا وجود داشته باشد.رؤیای بچه‌های آمریکایی به کلی متفاوت است و با این رؤیا که روزی بسکتبالیست بزرگی شوند و در NBA به میدان بروند زندگی می‌کنند.
در چنین فضایی که شما ترسیم می‌کنید راهیابی یک ایرانی به NBA بیشتر به یک مأموریت غیرممکن شبیه است. به‌خصوص برای شما که به قصد تحصیل به این کشور رفته بودید؟
البته صرفاً برای تحصیل به آمریکا نرفتم. در آمریکا همانطور که برای دانش‌آموزان نخبه کمک هزینه تحصیلی قائل می‌شوند برای نخبه‌های ورزشی هم چنین امکانی را فراهم می‌کنند. من هم از طرف دانشگاه بورسیه شدم و دانشگاه رایس در ازای بازی برای تیم بسکتبالش هزینه تحصیلم را پرداخت می‌کرد. 3سال برای دانشگاه رایس بازی کردم و بعد وارد
دانشگاه اورگن شدم که به لحاظ ورزشی در سطح بالایی بود. ممکن است بازی در تیم‌های دانشگاهی آمریکا در نگاه اول آسان باشد، اما بازیکنان به‌خصوص مربیان کاملاً تحت‌‌فشار قرار می‌گیرند و آینده آنها به نتایجی که می‌گیرند بستگی دارد. من نخستین بسکتبالیست ایرانی بودم که می‌خواست برای دانشگاه اورگن بازی کند و برای آنها ریسک خطرناکی بود و همین کارم را سخت می‌کرد. اما خدا را شکر خوب بازی کردم و به مرحله حذفی مسابقات NCAA صعود کردیم.
همان موقع که در لیگ دسته اول کالج‌های آمریکا بازی می‌کردید، تیم ملی ایران در جام جهانی با آمریکا همگروه شد و خیلی‌ها درباره رویارویی شما با بسکتبالیست‌های آمریکایی صحبت می‌کردند. خودتان در مورد این بازی چه فکری می‌کردید؟
از اینکه قرار بود مقابل تیم ملی آمریکا بازی کنم خیلی ذوق‌زده بودم و این بازی فرصت خوبی بود تا برای راهیابی به NBA خودم را نشان بدهم. ما در دانشگاه رایس ای‌میل مخصوصی داشتیم که ای‌میل دانشجویی بود و از این طریق کارهای مربوط به جلسات و دروس دانشگاهی را انجام می‌دادیم. چند ساعت قبل از بازی ایران و آمریکا از طرف همکلاسی‌های آمریکایی ای‌میلی دریافت کردم مبنی بر اینکه برای حمایت از من در سالن غذاخوری نشسته‌اند و این بازی را از طریق پروژکتور تماشا می‌کنند. این ماجرا استرس مرا چند برابر کرد اما خدا را شکر خوب بازی کردم و روسفید بیرون آمدم.
دقیقاً در آن بازی خوب بازی کردی و فکر می‌کنم نخستین بازیکن تاریخ بسکتبال ایران شدی که به تیم ملی آمریکا اسلم دانک زد...
همینطور است. در مورد این صحنه حس خوبی داشتم و پیام‌های زیادی از دوستانم دریافت کردم. آن موقع 20سالم بود. وقتی بازی تمام شد از طرف تعدادی از بازیکنان آمریکایی مورد تحسین قرار گرفتم و مربی تیم ملی آمریکا که مربی یکی از تیم‌های دانشگاهی آمریکا بود به دستیارانش گفته بود این بازیکن را می‌خواهم.
البته این بازی مثل بازی تیم‌های فوتبال ایران و آمریکا در جام‌جهانی 1998 موردتوجه ایرانی‌ها قرار نگرفت. هنوز از گل حمید استیلی به آمریکا به‌عنوان گل قرن یاد می‌کنند اما کمتر کسی در مورد اسلم دانک ارسلان کاظمی به آمریکا صحبت می‌کند.
ما دیگر به این تبعیض‌ها عادت کرده‌ایم. بارها پیش آمده که نسبت به این کم‌توجهی‌ها اعتراض کرده‌ایم اما دیگر خسته شده‌ایم. جالب است که تیم ملی بسکتبال در جام‌های جهانی 2010و 2014و 2019حضور داشته و اگر به جام جهانی 2023راه پیدا کنیم که احتمالش قریب‌الوقوع است در 4جام جهانی متوالی حضور داشته‌ایم. ضمن اینکه صعود به المپیک 2008و 2020را تجربه کرده‌ایم اما رسانه‌ها به این اتفاقات مهم خیلی اهمیت نمی‌دهند و در نتیجه مردم از عملکرد درخشان تیم ملی بسکتبال خبر ندارند؛ درحالی‌که بسکتبال در خیلی از کشورهای دنیا ورزش شماره یک و در بدبینانه‌ترین حالت ورزش شماره دو است.
مهاجرت ورزشکاران ایرانی حاشیه‌های زیادی دارد و تعدادی از ورزشکاران به هر دلیلی مهاجرت کرده‌اند؛ این امکان برای شما هم وجود داشت که در آمریکا بمانید اما الان برای تیم ملی ایران و باشگاه ذوب‌آهن اصفهان بازی می‌کنید. از این انتخاب راضی هستید؟
وقتی به ایران آمدم خدمت سربازی را پشت سر گذاشتم و بعد از آن هم برای تیم‌های باشگاهی بازی کردم. واقعیت ماجرا این است که بسکتبال به شغل اصلی من بدل شده و به‌خاطر اینکه موقعیت شغلی دیگری در خارج از کشور نداشتم مثل همه بازیکنان حرفه‌ای به بهترین پیشنهادها فکر کردم و در ایران ماندم. به هر حال بسکتبال در خیلی از کشورها ورزش شماره یک است و برای یک بسکتبالیست ایرانی خیلی سخت است که به‌عنوان بازیکن خارجی و به جای بازیکنان پرتعداد آمریکایی که در همه لیگ‌های دنیا حضور دارند بازی کند. از بازی در لیگ بسکتبال ایران لذت می‌برم اما ورزشکار حرفه‌ای دوست دارد در بالاترین سطح و در لیگ‌های معتبر دنیا بازی کند.
کمی درباره تیم ملی صحبت کنیم؛ اینکه بازگشت شما به تیم ملی مصادف شد با انتخاب مصطفی هاشمی به‌عنوان سرمربی جدید تیم‌ملی. فکر می‌کنم درغیاب بازیکنانی مثل صمد نیکخواه بهرامی و حامد حدادی فرصت‌خوبی نصیب شما شده تا به بازیکن کلیدی تیم‌ملی تبدیل شوید.
باید بگویم که مربیان قبلی خیلی برای تیم ملی زحمت کشیده‌اند و الان هم در کنار مربیان فعلی تیم ملی می‌خواهیم روزهای خوبی را برای بسکتبال ایران رقم بزنیم. من همیشه برای درخشش در تیم ملی انگیزه دارم اما درخشش در تیم ملی نتیجه تلاش‌های شخصی نیست و مربیانی مثل مصطفی هاشمی و مهران حاتمی که سال‌ها با آنها کار کرده‌ام در موفقیتم در تیم ملی سهم دارند.
رکورد 26ریباند در یک بازی که چند روز قبل مقابل بحرین ثبت کردی می‌تواند تولد دوباره شما در تیم ملی باشد. ظاهراً حامد حدادی با 20ریباند در مسابقات مقدماتی جام جهانی رکورددار بوده است.
در این چند روز خیلی‌ها درباره این رکورد با من صحبت کرده‌اند اما روحم از آن خبر نداشته و اصلاً نمی‌دانستم یک رکورد است. اگر حامد حدادی در بازی بود امکان نداشت این تعداد ریباند داشته باشم و می‌توانم بگویم از نبود حامد در تیم ملی سوء استفاده کردم.
الان جز بسکتبال ورزش دیگری را دنبال می‌کنید؟
فوتبال را دنبال می‌کردم و طرفدار بارسلونا بودم اما از وقتی همه ستاره‌ها به پاری‌سن ژرمن پیوستند قید فوتبال اروپا را زدم.
نمی‌شود با یک اصفهانی هم صحبت شد و درباره زاینده‌رود حرف نزد. به‌خصوص یک اصفهانی که سال‌ها ساکن آمریکا بوده اما لهجه غلیظ اصفهانی را حفظ کرده است. بهتر نیست حسن ختام این گفت‌وگو صحبت درباره زاینده‌رود باشد؟
اول می‌خواهم در مورد سی‌وسه‌پل صحبت کنم. این پل چندبار جزو ۱۰ پل زیبای جهان انتخاب شده و من در مورد این موضوع در دانشگاه‌های آمریکا کنفرانس داده‌ام تا همکلاسی‌های آمریکایی‌ام سی‌وسه‌پل را بشناسند. مسلماً وقتی زاینده‌رود آب دارد زیبایی سی‌وسه‌پل هزار برابر می‌شود. اصفهان وسط کویر واقع شده و به‌خاطر زاینده‌رود در همه این سال‌ها زنده مانده است. وقتی بچه بودم یادم هست چندبار در زاینده رود سیل آمد و پارک‌های مجاور آن زیر آب رفت اما الان خشک شده است. امیدوارم مسئولان کاری کنند تا آب در این رود جریان داشته باشد.
