ترجمه، پژوهش، ساختن و سرودن

بهمن‌ماه گذشته، در سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر از هوشنگ آزادی‌ور تقدیر شد؛ به‌خاطر سال‌هایی که در کارگاه نمایش گذرانده بود و نمایشنامه‌هایی که ترجمه کرده و آنجا به روی صحنه برده بود و نیز به‌خاطر ترجمه آثاری مثل تاریخ تئاتر جهان. به گمانم نخستین بار بود که از هوشنگ آزادی‌ور برای بخشی از تلاش‌هایش تقدیر می‌شد.

اما هیچ‌گاه انبوه تجربه‌های او در حوزه‌های دیگر ارزیابی نشد و هیچ‌گاه مورد تقدیر و تجلیل قرار نگرفت.

هیچ‌گاه در جشنواره‌های تلویزیونی یا جشنواره‌های سینمایی مستند مثل سینماحقیقت و... از او به‌خاطر مستندهایی مثل «قالیشویان»، «عید قربان»، «خاویار، مروارید سیاه»، «قصه دارو»، «مهاجرین جنگ» و... تقدیر نشد. هیچ‌گاه در بررسی مستند پرتره‌های ایرانی، مستندپرتره‌هایی که او از «جبار باغچه‌بان»، «جلیل ضیاء‌پور»، «منوچهر صفرزاده» نقاش، «دکتر محمد قریب» و «پروفسور شمس» ساخت مورد بررسی و بازخوانی قرار نگرفت.

هیچ‌گاه از او برای ترجمه «تاریخ جامع سینما» تقدیر نشد، هیچ‌گاه جایزه کتاب سال سینمایی به او تعلق نگرفت، هیچ‌گاه جایزه کتاب سال برای ترجمه درخشانش از «رومئو و ژولیت» نصیب او نشد. هیچ‌گاه کارنامه 40‌ساله‌اش در ترجمه مورد ارزیابی و بررسی قرار نگرفت. هیچ‌گاه تجربه‌ درخشان شاعرانه‌اش در شعر مدرن دینی در «پنج آواز برای ذوالجناح» بررسی و بازخوانی نشد. هیچ‌گاه از او به‌عنوان یکی از شاعران پیشرو فارسی در جشنواره شعر فجر یا جشنواره‌های دیگر تقدیر نشد.

هوشنگ آزادی‌ور اینگونه بود. فارغ از خوشامد روزگار، سال‌ها در خلوت و سکوت به ترجمه، پژوهش، ساختن و سرودن مشغول بود. حاصلش کارنامه‌ای است که سال‌ها زمان می‌برد تا دوباره مورد بررسی، بازیابی و ارزیابی قرار بگیرد و دیگران را به ستایش وادارد.
      

بهمن‌ماه گذشته در سی و‌ ششمین جشنواره تئاتر فجر از هوشنگ آزادی‌ور تجلیل شد. به گمانم نخستین باری بود که از او به‌خاطر بخشی‌ از تلاش‌هایش تجلیل می‌شد. اما کسی شاید نمی‌دانست که این آخرین باری است که از هوشنگ آزادی‌ور تقدیر می‌شود.
    

مراسم تشییع این هنرمند ساعت 30/9 دقیقه  صبح چهارشنبه 12 اردیبهشت از مقابل ساختمان شماره 2 خانه سینما  برگزار می‌شود.