تلاش ورزشکاران پارالمپیک به جامعه امید می‌دهد

مصطفی هاشمی‌طبا‌- رئیس سابق کمیته ملی المپیک

ورزشکاران ایرانی روزهای گذشته در بازی‌های پارالمپیک چند مدال گرفته‌اند. این مدال‌ها چقدر برای جامعه ما با ارزش است؟ اصولا همیشه تلاش ورزشکاران معلول و جانباز، به‌دلیل اینکه از بخشی از نعمت‌های خدادادی محروم هستند، ارزش بیشتری دارد. حرکت و تلاش‌های آنها نه‌تنها برای جامعه معلولان که برای افراد عادی جامعه هم امیدبخش است به‌خصوص برای افراد سالمی که تلاشگر نیستند و برای انجام کارهایشان تنبلی می‌کنند. چطور فردی که 2پا ندارد، می‌تواند با پاهای مصنوعی در دوی 100متر بدود یا کسی که نابیناست مسابقه جودو یا کشتی می‌دهد؟ وقتی به این سؤالات جواب می‌دهیم متوجه ارزش بالای کار این ورزشکاران می‌شویم. بیش از همه کودکان و جوانان هستند که از دیدن تلاش این ورزشکاران انگیزه می‌گیرند و به آینده خودشان امیدوار می‌شوند. آنها حتما پیش خودشان می‌گویند ما که همه اعضای بدنمان سالم است، حق نداریم از تلاش دست بکشیم.
در بازی‌های پارالمپیک، پاراآسیایی یا هر مسابقه دیگری که از معلولان می‌بینیم، فقط مسابقه آنها به نمایش گذاشته می‌شود، ما فقط تلاش آنها و مشکلاتشان را حین مسابقه می‌بینیم، اما مهم اتفاقات قبل از مسابقه است. معلولان مشکلات زیستی و اجتماعی زیادی دارند و کسی که ورزش می‌کند، با مشکلات بیشتری هم درگیر خواهد شد و مسائل زیرساختی ورزشی هم به دیگر مشکلاتش اضافه می‌شود. ورزشکاری که در حال مسابقه است، چطور سر تمرین حاضر می‌شود؟ با چه وسیله‌ای به سالن تمرین می‌رود؟ جواب به همین 2 سؤال مشخص می‌کند که آنها چه مشکلاتی دارند. کافی است به این فکر کنیم کسی که نیمه فلج است، از وسایل بهداشتی سالن‌های ورزشی‌مان می‌تواند استفاده کند؟ این سختی‌هاست که استقامت این افراد را بالا می‌برد و آنها را برای هر جامعه‌ای الگو و نمونه می‌کند. نه‌تنها مدال بلکه این تلاش‌هاست که برای ما و جامعه ارزشمند است.
بعضی از دوستان گلایه می‌کنند که چرا مردم و مسئولان فقط در روزهای پارالمپیک معلولان را می‌بینند. در اینجا نقش تلویزیون اهمیت دو چندان پیدا می‌کند. خیلی از مسابقات معلولان جذاب است، مثل بسکتبال با ویلچر یا والیبال نشسته. مسابقات بسکتبال با ویلچر خیلی تماشایی است، بازیکنان از روی ویلچر توانایی‌هایشان را به نمایش می‌گذارند، زمین می‌خورند، بلند می‌شوند و به بازی ادامه می‌دهند. دیدن این بازی‌ها و این تلاش‌ها به جامعه امید و هیجان می‌دهد. بیشتر رشته‌ها مسابقات جهانی دارند و در طول سال می‌شود مسابقات و تمرینات آنها را از تلویزیون پخش و توجه مردم راجلب کرد.
نگاه جامعه به این افراد هم مهم است. هم صداوسیما و هم مردم نباید نگاهی از سر دلسوزی و ترحم به این افراد داشته باشند چون که آنها نیازی به این نگاه ندارند. نگاه به ورزشکاران معلول باید تحسین‌انگیز باشد. این نگاه باید در جامعه تقویت شود و این کار به فرهنگسازی نیاز دارد. این هم وظیفه رسانه‌ها به‌خصوص صداوسیماست که باید این نگاه را تغییر بدهند.
مسئله دیگری هم که درباره ورزشکاران معلول وجود دارد این است که کار آنها با افراد سالم مقایسه می‌شود. مثلا گفته می‌شود رکوردهای آنها با رکوردهای افراد سالم خیلی فاصله دارد. بعضی‌ها با همین توجیه معترض هستند که چرا پاداش‌هایی که به قهرمانان پارالمپیک داده می‌شود تفاوت چندانی با پاداش‌های قهرمانان المپیک ندارد. ما از اینکه این فاصله پاداش آنها به هم نزدیک شده است، باید خوشحال باشیم. افراد سالم همه ابزار را برای انجام یک حرکت دارند اما افراد معلول با تلاش‌شان است که محدودیت‌ها را پشت سر می‌گذارند و حرکتی را انجام می‌دهند. این تلاش آنهاست که تحسین‌برانگیز است. هر چند نتیجه‌ای هم که این افراد در مسابقات به‌دست می‌آورند با ارزش و مهم است اما تلاش‌شان اهمیت ویژه‌ای دارد و تلاش آنهاست که باید دیده شود.