بازگشت زندگی به سکوها
با بازگشایی درهای ورزشگاه‌ها به روی هواداران، جدا از مسائل مالی، کدام باشگاه‌ها سود بردند و کدام زیان دیدند؟
با آغاز لیگ‌های اروپایی، می‌توانیم با لذت مسابقات فوتبال مورد علاقه یا مورد توجه‌مان را دنبال کنیم و البته حسرت بخوریم که چرا تماشاگران آنها می‌توانند کیپ‌تاکیپ ورزشگاه‌ها را آن هم بدون ماسک و فاصله‌گذاری اجتماعی پرکنند. در انگلیس بعد از 17ماه تماشاگران در رقابت‌های باشگاهی به ورزشگاه‌ها برگشتند و بین لیگ‌های بزرگ اروپایی تنها لیگی بودند که توانستند از صددرصد ظرفیت ورزشگاه‌ها بهره ببرند. در لالیگا و بوندس‌لیگا هنوز در استفاده از همه ظرفیت استادیوم‌ها تردیدهایی وجود دارد. با بازگشت تماشاگران به ورزشگاه‌ها اتفاقات خوب زیادی رخ داده که نیازمند بررسی و تحلیل است.
صدا قطع شد
در دوران یک‌سال‌و‌نیمه مسابقات فوتبال بدون حضور تماشاگران، مجبور بودیم هنگام تماشای آنها از طریق تلویزیون، صدای عربده مربیان و بازیکنان و افراد کنار خط را تحمل کنیم. این وضعیت گاهی به‌قدری بد می‌شد که مثلا سر مسابقه بین ناپولی و اینتر که گتوزو و کونته سرمربیان 2 تیم بودند، مجبور می‌شدیم صدای تلویزیون را قطع کنیم تا از گزند فریادهای گوش‌‌خراش و بدون‌توقف این دو مربی پرسروصدا در امان بمانیم. صدای تکراری و ناهماهنگ ضبط‌شده تماشاگران روی تصاویر هم جای خود را به صداهای واقعی می‌دهد.
تصویر واقعی
دیگر مجبور نیستیم تصویر مونتاژ‌شده هواداران روی سکوها را به‌جای تصاویر واقعی آنها بپذیریم. حالا هواداران واقعی را روی سکوها می‌بینیم؛ البته به‌خاطر حساسیت‌هایی که صداوسیما دارد، ما تصاویر تکراری هر مسابقه به‌ویژه نماهای دور را می‌توانیم ببینیم که به هرحال همین هم غنیمت است. وقتی تماشاگری هم در کار نبود، باز هم تصاویر فوتبال را به‌صورت قطع‌شده می‌دیدیم که حجمش نسبت به الان کمتر بود.
بازگشت پول
باشگاه‌های کوچک و بزرگ در دوره یک‌سال‌ونیم قرنطینه یا محدودیت‌های کرونایی زیان‌های بزرگی متحمل شدند. برخی باشگاه‌های نفتی مثل چلسی، پاری‌سن‌ژرمن و منچسترسیتی به مشکل نخوردند اما باشگاه‌های مردمی مثل غول‌های ایتالیایی و اسپانیایی بدهی بالا آوردند که رکورد بیشترین بدهی در اختیار بارسلونا بود. بارسا علاوه بر خسارتی که به‌خاطر پرداخت حقوق‌های نجومی به مسی و سایر بازیکنان دید، از محل کاهش درآمد گردشگری و کاهش فروش محصولات و همچنین از بلیت‌فروشی هم خیلی ضرر کرد. حالا لالیگا که برخلاف لیگ برتر هنوز با پر‌شدن ظرفیت ورزشگاه‌ها موافقت نکرده و تنها اجازه اشغال 30درصد استادیوم‌ها توسط تماشاگران را داده است. در فصل جدید بازی‌ها با حضور هواداران برگزار می‌شود و این می‌تواند بخشی از بدهی‌ها را پوشش دهد.
معارفه واقعی
بارسلونا به‌دلیل کرونا نتوانست از خریدهای پرتعدادی که داشت در حضور هواداران رونمایی کند. رئال مادرید هم تنها داوید آلابا را خرید که هیچ مراسمی برایش درنظر گرفته نشد. بارسا حتی برای خداحافظی مسی هم نتوانست مراسم بگیرد. اما در فرانسه اوضاع عادی‌تر بود. اگر بازگشت تماشاگران به ورزشگاه‌ها تأیید نمی‌شد، آن استقبال باشکوه تاریخی از مسی در پاریس در صفحه تاریخ فوتبال گم می‌شد و بهترین بازیکن تاریخ بارسلونا غریبانه به پاریسی‌ها معرفی می‌شد.
بازگشت تلخ
اگر تماشاگر نبود، منچستریونایتد نمی‌توانست یکی از بهترین روزهای چند سال اخیرش را به آن شکل با برد 5-1مقابل لیدز در کنار هوادارانش در تئاتر رویاها جشن بگیرد. اما همه باشگاه‌ها مثل منچستر از بازگشت تماشاگر خوشحال نشدند. بارسلونا شاید ترجیح می‌داد محدودیت کرونایی مدتی دیگر طول بکشد. هواداران بارسا که از جدایی مسی خشمگین بودند، خشم خود را در بازی جام خوان گامپر مقابل یوونتوس و همینطور دیدار اول تیم‌شان در لیگ جلوی سوسیداد بر سر بازیکنان فعلی فرو ریختند. آنها توقع داشتند چند تن از بازیکنانی که دستمزد بالا می‌گیرند، بروند و در عوض مسی بماند. اومتیتی نخستین قربانی خشم هواداران بود. او بعد از هو‌شدن در بازی اول قانع شد که دیگر نوکمپ جای ماندن نیست و نمی‌شود مثل دو فصل گذشته خورد و خوابید و حقوق بالا گرفت. این مدافع فرانسوی باید برای انتقال به تیمی تازه بخش قابل‌ملاحظه‌ای از حقوق سالانه 16میلیون یورویی‌اش را به تیم بعدی تخفیف بدهد.
شانس پرس
فلورنتینو پرس هم شانس آورده که فعلا بازسازی ورزشگاه سانتیاگو برنابئو به پایان نرسیده و تیم او به همین دلیل بازی‌های اولیه را به‌عنوان میهمان انجام می‌دهد. قابل پیش‌بینی است که هواداران رئال مخصوصا اولتراسورها از اتفاقات اخیر باشگاه عصبانی باشند و بخواهند عصبانیت خود را در بازی‌های خانگی بروز دهند. جدا از حواشی مربوط به لو‌رفتن فایل‌های صوتی صحبت‌های رئیس باشگاه علیه اسطوره‌ها، خرید‌نکردن پرس هم اعتراض آنها را بیشتر کرده. آنها هنوز قانع نشده‌اند که چرا راموس فقط برای 1.2میلیون یورو دستمزد سالانه بیشتر نباید بماند و یک مدافع چپ به نام آلابا که ظاهرا رایگان خریداری شده اما کلی هزینه روی دست باشگاه گذاشته و دستمزدش هم از راموس بیشتر است، باید به برنابئو بیاید. شایعات مربوط به انتقال امباپه از پاریس به مادرید هم آنها را خسته و فرسوده کرده است. لیگ برای مادریدی‌ها در حالی آغاز شده که زیدان و راموس و واران نیستند و وایه‌خو و مارسلو و ایسکو و بقیه بازیکنان گران‌قیمت یا بی‌کیفیت هنوز در تیم مانده‌اند.
اتفاقات خاص
با بازگشت تماشاگران اتفاقات شیرین یا دست‌کم هیجانی زیادی روی سکوها رقم خورده است. در جریان رقابت‌های یورو از این دست اتفاقات زیاد بود، به‌ویژه در ومبلی که حاشیه‌های تلخ و لحظات شیرینی با محوریت هواداران به‌وجود آمد.
در هفته‌های ابتدایی لیگ‌های اروپایی هم اتفاقات جالب کم نبود. مثلا ارلینگ هالند در سوپرجام آلمان که دورتموند 1- 3 به بایرن‌مونیخ باخت، به میان تماشاگران رفت و شخصا پیراهنش را به یکی از آنها داد. او برای رفتن به سکوها از روی چند مانع بلند پرید. یا در لیگ چمپیونشیپ بازیکن تیم وست‌بروم وقتی می‌خواست اوت‌دستی را روی دروازه شفیلد ارسال کند، چون باران باریده و زمین و توپ خیس بود، یکی از هواداران کتش را به او داد تا با آن توپ را خشک کند. همان اوت‌دستی تبدیل به گل شد تا بازیکنان برای شادی گل پیش هوادارشان برگردند. اگر تماشاگران برنگشته بودند، این صحنه زیبا هم خلق نشده بود.
