ما هر 4سال یک‌بار دیده می‌شویم
هانیه رستمیان یکی از دو پرچمدار کاروان ایران در توکیو می‌گوید مدال فروغی به سایر تیراندازان ایران، هم انگیزه داد و هم استرس
لیلی خرسند
مدال برنز جهانی دارد و رکورددار نوجوانان جهان است. با 23سال سن، سابقه 10سال عضویت در تیم ملی را دارد. هانیه رستمیان با این سابقه به المپیک رفت. همه او را از روزی که وارد توکیو شد، دیدند؛ وقتی پرچم کاروان به دستش بود، وقتی برای مدال طلای هم‌تیمی‌اش جواد فروغی اشک شوق ریخت، وقتی تا رسیدن به فینال فاصله‌ای نداشت و دهم شد. هانیه از شروع المپیک تا به امروز 4هزار نفر به فالوئرهایش در اینستاگرام اضافه شده، مردم او را دیده‌اند و حالا منتظر است شاید مدیران ورزش نیز او و هم‌تیمی‌هایش را ببینند. مدیرانی که به قول هانیه فقط 4سال یک‌بار قبل از المپیک یادشان می‌افتد تیراندازی هم هست.
المپیک با بقیه مسابقاتی که قبلا رفته بودی، چقدر متفاوت بود؟
جو المپیک با بقیه مسابقات فرق می‌کند، ولی من سعی کردم هیچ فرقی بین مسابقات قبلی‌ام با المپیک نبینم تا بتوانم کار خودم را انجام بدهم.
می‌شد فضای المپیک را متفاوت دید؟
با همه تیراندازانی که در المپیک بودند، در مسابقات جهانی و تدارکاتی مسابقه داده بودم. جز اسم، المپیک چیز جدیدی نداشت. البته درست است که بار روانی و انتظاری که از ما می‌رفت متفاوت بود. قبل از المپیک در هر مسابقه‌ای که شرکت می‌کردیم، خودم را در المپیک تصور می‌کردم تا در توکیو بتوانم استرسم را کنترل کنم و حس متفاوتی نداشته باشم و اذیت نشوم. تجربه مسابقات قبلی هم کمک کرد و توانستم از نظر روحی شرایط خوبی داشته باشم. خودم و مربی‌ام از عملکردم راضی هستیم.
در دهکده بازی‌ها چه چیزی برایت جالب بود؟
تعداد زیادی از ورزشکاران که در همه رشته‌ها و از همه کشورها یک جا جمع شده بودند، آن هم در شرایط کرونا برایم جالب بود. خیلی خوشحال بودم که من هم جزئی از این ورزشکاران هستم. بعضی‌ها از نظم ژاپنی‌ها اذیت شدند. پروسه ورود به کشور و ورود به دهکده طولانی بود. این نخستین سفر من به ژاپن نبود، قبلا در مسابقات آسیایی هم به این کشور رفته بودم. ولی این مسابقه بزرگ‌تر بود و قوانین به‌خاطر کرونا خاص‌تر شده بود. ولی فرق ما تیراندازان با بقیه این است که ما عادت داریم. ما تجهیزات داریم و پروسه ورودمان به کشورها همیشه طولانی است.
چرا در بین همه ورزش‌ها تیراندازی را انتخاب کردی؟
پدرم نظامی است و به پیشنهاد ایشان از 12سالگی تیراندازی را شروع کردم. از سن کم شروع کردم و باعث شد زودتر نتیجه بگیرم؛ در 13سالگی به تیم نوجوانان دعوت شدم و بعد از 2سال نخستین مدال آسیایی را گرفتم. 10سال است عضو تیم ملی هستم. 10مدال آسیایی و 4مدال جهانی دارم و رکورددار نوجوانان جهان هستم. مدال برنز من نخستین مدال جهانی زنان ایران در تپانچه است.
نگاه بقیه به یک زن تیرانداز چطور است؟ دوستانت وقتی متوجه می‌شوند تیرانداز هستی، چه می‌گویند؟
قبلا می‌گفتند تیراندازی ورزش مردانه و خشنی است اما اینطور نیست. نتایجی که در این چند سال به‌دست آمده، نشان می‌دهد زنان خیلی موفق‌تر هستند. برای بقیه جالب است که من تیراندازم و دلشان می‌خواهد که آنها هم این رشته را شروع کنند. دوستانم در مدرسه روز اول که متوجه می‌شدند من تیرانداز هستم، به شوخی می‌گفتند تیر نزنی ما را بکشی! اگر رزمی بودیم می‌شد همانجا یک حرکتی بزنیم ولی ما بدون سلاح نمی‌توانیم کاری کنیم.
بعد از المپیک توجه مردم به شما بیشتر شد؟
نتایج تپانچه خوب بود، به‌خصوص مدال طلای آقای فروغی. این نتایج باعث انگیزه بقیه شده و دنبال این هستند که تیرانداز شوند. در اینستاگرام از شروع المپیک تا به امروز 4هزار نفر به فالوئرهایم اضافه شده است و کلی هم پیام داده‌اند.
فرصت می‌کنی جواب بدهی؟
سؤال ورزشی داشته باشند جواب می‌دهم اما بقیه را نه.
تصور خیلی‌ها این است که تیراندازی جذابیت چندانی ندارد و آن را در ردیف ورزش‌هایی مثل شطرنج قرار می‌دهند. واقعا اینطور است یا بقیه جذابیتش را درک نمی‌کنند؟
تیراندازی فقط این نیست که سرپا بایستی و تیر بزنی. هم استقامتی است و هم سرعتی. صبح و بعدازظهر تمرین می‌کنیم، بدنسازی داریم، تغذیه و روانشناسی در رشته ما خیلی مهم است. برای کنترل ضربان قلب باید مراقب باشیم که قبل و بعد مسابقه چه چیزی می‌خوریم. تیراندازی برای تماشاگر خیلی جذابیت ندارد، حتی در مسابقات جهانی هم مرحله مقدماتی تماشاگر ندارد. اما فینال‌ها جذاب است. 25متر هم مقدماتی‌اش جذاب است و هم فینالش، چون هم سرعتی است و هم دقتی.
جواد فروغی که مدال گرفت، توقع از بقیه هم بالا رفت. حتی انتظار می‌رفت در میکس که همراه فروغی تیر می‌زدید، مدال به‌دست بیاید. این توقعات روی کار شما تأثیر منفی نگذاشت؟
همه فکر می‌کردند ما از این مدال انگیزه گرفتیم. درست است، مدال آقای فروغی خیلی به ما روحیه داد چون نخستین مدال کاروان و نخستین مدال تاریخ تیراندازی در المپیک بود. اما انتظارات از ما خیلی بالا رفت. من سعی کردم روحیه‌ام را حفظ کنم و توانستم در مرحله اول میکس هم نزدیک به آقای فروغی تیر بزنم اما در مرحله دوم بود که استرس تأثیر خودش را گذاشت و پایین‌تر از رکورد خودم زدم.
بعد از مسابقه میکس گفتند اگر هانیه خوب تیر می‌زد، مدال قطعی بود. این حرف‌ها برایت ناراحت‌کننده نبود؟
این حرف را زدند اما خدا را شکر در فضای مجازی نبودم و ندیدم. ولی برخورد بقیه خوب بود. آقای فروغی خیلی خوب و بااخلاق هستند، کاری نکردند که من بیشتر ناراحت شوم. حتی نگفتند کاش بهتر تیر می‌زدی.
همه می‌دانیم که تیراندازی مشکل فشنگ دارد. غیراز مسئله فشنگ، قبل از المپیک چه کاری باید برای تیراندازی می‌شد که نشد؟
فدراسیون خیلی زحمت کشید تا ما تمرین بهتری داشته باشیم. اردوهای برون‌مرزی شرکت کردیم تا هم بتوانیم آنجا با فشنگ تمرین کنیم و هم برای تمرین در ایران فشنگ بیاوریم. ولی همیشه همه حمایت‌ها فقط برای مسابقات بزرگ است، برای دو‌سه‌ماه قبل از المپیک. قبل از مسابقه همه‌‌چیز هست؛ بدنساز، مشاور، اردوهای برون‌مرزی و... بعد دوباره رها می‌شویم تا وقتی که دوباره مسابقه مهم برگزار شود.
مشکل فشنگ در چه حد است؟ بقیه روزی چند تیر می‌زدند و شما چند تیر؟
اصلاً قابل مقایسه نیست. ما هفته‌ای سیصد‌چهارصد تیر می‌زنیم و آنها روزی این تعداد تیر می‌زنند. بیشتر تمرینات ما خشک است و بدون فشنگ. این تعداد فشنگ هم برای قبل المپیک است نه برای همیشه.
هانیه رستمیان در المپیک پاریس چه کار می‌کند؟
تلاش می‌کنم عملکرد خوبی داشته باشم ولی همه‌‌چیز بستگی به شرایط دارد. در تیراندازی نمی‌شود قول مدال داد. آماده می‌شوم و نتیجه را برای روز مسابقه می‌گذارم. اگر امکانات و حمایت‌ها همیشگی باشد، می‌توانیم عملکرد بهتری داشته باشیم.
