از حرف زدن/ وقایع‌نگاری زندگی با تجارب آرا!

سعید کیائی

از اتاق کناری، صدای سرفه‌های خش‌داری می‌آید که نشانه‌هایش یک‌روز قبل در سی‌تی‌اسکن مشخص شده بود. دکتر داروهایی داده بود که در نوبت اول و دوم باید هشت‌تایی مصرف می‌شدند و گفته بود حتما اگر توانستید تهیه کنید بگویید از کجا خریده‌اید؛ چون خیلی‌ها پیدا نمی‌کنند.
چشم که می‌گردانی، پسر 2سال‌و9‌ماهه را می‌بینی که شب قبل صدا کرده: «مامان خوبه؟ تو خوبی؟... بیا پیشم.» و تا به او نرسیده‌ای دیده‌ای مثل شیلنگی که از گلویش به بیرون راه داشته باشد، هرچه خورده بوده را بالا می‌آورد. تب، بالای38. تازه آرام گرفته است.
ماسک را روی صورتت جا‌به‌جا می‌کنی و می‌روی چای بریزی که نوتیفیکیشن می‌آید بالای صفحه: «دارو را از کجا گرفتی؟» جواب: «پاسداران. شبانه‌روزی.»
صدای سرفه. روز پنجم است. سرفه روز پنجم با چهارم فرق می‌کند. بعد متوجه می‌شوی، سرفه روز ششم هم با روز پنجم تفاوت داشته؛ همانطور که بی‌حالی پسرِ تازه استفراغ کرده یا تب کرده و صدای نگران پزشک با صدای پرستاری که آمده تزریق کند.
تلفن، صدای مادری را دارد که می‌گوید عموی فلانی فوت شده. تماس تصویری می‌گوید، فلانی و فلانی و فلانی هم درگیر شده‌اند و یکی‌شان خیلی خوب نیست.
صدای سرفه.
صدای نوتیفیکیشن: «اسامی نفرات برتر کنکور1400» بعد از 20سال که از کنکور خودت گذشته نگاهت می‌افتد به نفرات برتر تجربی که حتما به رشته «پزشکی» خواهند رفت. بعد فکر می‌کنی به اینکه آیا ما به پزشک نیاز داریم وقتی تا دلت بخواهد پزشک ریخته توی خیابان. همه هم مشغول؟! وقتی پای حرف همه دانشجویان تخصص می‌نشینی و می‌شنوی همه از این دوره‌ تلخ یاد می‌کنند. وقتی می‌شنوی که فلان رزیدنت برای پنجمین‌بار، کرونا گرفت و مُرد.
کمی بهتر شده و دارد A تا Z را جویده‌جویده تمرین می‌کند با خودش.
نوتیفیکیشن: «به یکی از دکترها اعتماد کن و طبق پروتکل‌های همان برو جلو» اما همه قابل اعتمادند. وقتی ما جایی زندگی می‌کنیم که تجمع آرا، ربطی به تجمیع آرا ندارد و دل داده‌ایم به تجارب آرا که بالاخره یکی‌شان جواب دهد. حالا، این آزمون و خطا می‌خواهد بعدِ پایان پاندمی در جهان باشد یا قبلش. اگر بعدش باشد که خبر از «نعمت» بودنش می‌شود و اگر قبلش «اقتدار.» 2سرش برد است. خدا را شکر کنیم هنوز وارد فاز «تهاجم آرا» نشده‌ایم.
صدای سرفه قطع نمی‌شود. نوتیفیکشین خبر می‌دهد: «واکسن‌های اهدایی ژاپن رسید.»