ماتراتزی درون

 مسعود میر

دیگر در نقش مدافع سرزن جا افتاده‌ایم. یک‌بار شوت کرونا را دفع می‌کنیم و کمی دیگر ضربه آزاد تورم و افزایش قیمت‌ها را به اوت می‌فرستیم. مصیبت دائما چون توپ‌های خطرناک دقایق آخر بازی، می‌ریزد روی دروازه زندگی ما و این خودمانیم که برای حذف نشدن در مرحله مرگ و زندگی باید مدافع سرزن مشکلات باشیم. یکهو البته یادمان نیامده که در این پست بازی کنیم که هرچه در خاطر داریم همین بوده است. روزی دلار و پراید و تحریم و روزگاری واکسن و سکه و دارو، این توپ‌های ویرانگر لحظه‌ای در دقایق عمر ما اجازه نفس کشیدن به ما نداده‌اند. ما در پست دفاع ایستاده‌ایم و با سر دفع می‌کنیم؛ این شوت‌های نیشدار و سهمگین را به امید سوت پایان لابد. بدبین نیستیم و می‌خواهیم سوت پایان بازی، برای ما فرصت حذف نشدن باشد و ادامه زندگی اما خب بعضی خبرها هم در این وانفسا اندک رمق باقیمانده را دود می‌کند و به هوا می‌فرستد. حرف از تحقیقات این آقای پروفسور ویلی استوارت است که در این وانفسا اعلام کرده مدافعان فوتبال به‌دلیل استفاده بیشتر از ضربات سر، در معرض خطر زوال عقل قرار دارند.
خب با چنین خبری، ماتراتزی درونمان حتما به زیدان روزگار لیچار می‌گوید دیگر. چقدر ما این توپ‌های غصه و رنج را با سر از حوالی دروازه زندگی دفع کنیم؟ چقدر جان بکنیم؟ چقدر امیدوار بمانیم برای سوت پایان و آغاز دلخوشی از حذف نشدن؟ حالا این پروفسور اینطور دل ما را خالی می‌کند که قرار است زوال عقل را تجربه کنیم. این چه وضعش است؟