داستان‌سرایی کفش‌های ایرانی در آلمان

مهدیا گل‌محمدی

 کفش‌هایی که در جاکفشی ساده یک خانه پهلو‌به‌پهلو، نخ‌به‌نخ کنار هم نشسته‌اند گاهی شناسنامه آن خانه‌اند. گالش‌هایی که خستگی مادربزرگ را می‌پوشد، پوتین‌های سربازی پسر خانواده که تاریکی پادگان را در خود فرو برده و سکوت کفش‌های پاشنه خوابیده و لب‌ورچیده یک پدر همه‌وهمه داستان‌های ناگفته آن خانه‌اند. حالا یک هنرمند ایرانی کفش‌های پارچه‌ای ایرانی را بدون سوارهاشان به کلن آلمان برده تا شاید راوی این داستان‌های ایرانی برای آنها باشد.
این کفش‌ها بی‌هیچ سواری راهی بس طولانی را از تهران آغاز کرده و سرانجام به فینسای ایتالیا و سپس کلن آلمان رسیدند. افزون بر این کفش‌ها پوسترهایی هم از قهوه‌خانه‌های بین‌راهی و اتوبوس‌های مسافربری برای برگزاری نمایشگاه به آلمان منتقل شد. مهرنوش شاه‌حسینی، خالق این کفش‌ در پاسخ به این پرسش که چرا تصمیم به طراحی کفش گرفته، می‌گوید: «شخصیت آدم‌ها از بُعد شناختی نه از بعد قضاوت، برای من با کفش تعریف می‌شود. از بچگی هم همینطور بودم، کفش‌‌ توجهم را جلب می‌کرد، شاید به این دلیل که مدام به من گفته می‌شد، پابرهنه راه نرو، دمپایی بپوش، کفش بپوش. بعد از یک مدت دیدم با نگاه کردن به کفش‌ها می‌توانم شخصیت آدم‌ها را تا حدی تحلیل کنم.»
او در سال۲۰۱۵ میلادی به این فکر افتاد که کفش‌هایی را که همیشه در خیالش با کولاژی از پارچه و چرم ساخته بود، در ایتالیا خلق کند. به همین‌خاطر با راهنمایی دوستی به میلان رفت و از آنجا به فینسا سفر کرد؛ شهری که مرکز کارخانه‌های بزرگ کفاشی دنیاست. در فینسا با یک سازنده کفش که در میلان با او آشنا شده بوده، از این کارخانه به آن کارخانه می‌رود تا بالاخره کار به مرحله پیش‌تولید و اسم‌گذاری کفش‌ها می‌رسد: صفوی، کهکشان، گوبلن، آبتن و...
این نمایشگاه که حالا چشم‌های آلمانی‌ها را دعوت به تماشا کرده تا هفدهم ژوئیه با نام «زاده شده در تهران، بزرگ شده در ایتالیا» در گالریCO3 شهر کلن قابل بازدید است.