الگوبرداری ازدواج از فضای مجازی

علی راکی | روانشناس:‌

سال ها قبل مردم شهرهای مختلف ایران در صحبت درباره سنت های ازدواج میان مردم شهرها و قوم های مختلف، اغلب از اصفهانی ها به عنوان سخت گیرترین و تجملاتی ترین مردمان یاد می کردند. لزوم داشتن خانۀ شخصی از سوی داماد، داشتن جهیزیه کامل از طرف عروس و لزوم برگزاری 2 مراسم کامل عقد و عروسی و مراسم خاص قبل و بعد از ازدواج (که دراغلب شهرهای ایران موضوعیت ندارد) اصفهان را در صدر تجملاتی ترین شهرهای ایران قرار داده بود.

در سال های اخیر و با رواج چشمگیر فضای مجازی، رشد تکنولوژی و بهبود گاه کاذب شرایط اقتصادی، گویا این روند تا حدی تغییر کرده و وجود همان شرایط قبلی برای خیلی تبدبل به آرزو شده و ازدواج ها روز به روز سخت تر و سطح توقعات به شکل عجیبی تغییر کرده است. تا جایی که خانواده ها حاضرند حتی با فروش دارایی یا مقروض کردن خود، شرایط خود را دست کم به ظاهر، به شکل شهروندان مرفه تر تغییر دهند.

با مروری ساده در فضای مجازی به خصوص اینستاگرام فیلم های زیادی از عروسی ها و مراسم بعضاً من درآوردی زوج هایی را می بینیم که اغلب هنر یا شغل خاصی هم ندارند. ولی در عمل تبدیل به اصطلاحاً سلبریتی یا چهره های معروف شده اند که دختر و پسرهای دم بخت هر صبح خود را با دیدن فیلم زندگی مشترک آنان (که نمایشی یک دقیقه ای از زندگی آنان است و هرگز واقعیت اجتماعی و روانشناختی آنان را منعکس نمی کند) و برنامه‌ریزی برای هر چه بیشتر شبیه شدن به آنان شروع می کنند.

مدتی پیش، یک دختر اصفهانی فقط به خاطر این که نامزدش مثل فلان سلبریتی اینستاگرام در روز ولنتاین خرسی عروسکی هم وزن خودش به او هدیه نداده بود، نامزدی خود را به هم زد و چه بسیار ازدواج هایی که بر اساس این سبک ها در حال شکل گرفتن است. 
حال این که از نظر روانشناسی ازدواج موفق تابع عواملی مثل آشنایی کامل تر مناسب، تطبیق حداکثری و داشتن سلامت روانشناختی و هویتی است و درصد بسیار کمی از مردم رویه علمی و البته صحیح ازدواج را در پیش می‌گیرند. در ضمن الگو گرفتن از کسانی که موفقیتشان در هاله ای از ابهام است و مرتب از گوشه و کنار همان فضای مجازی اخبار شکست هایشان را می توان یافت، هرگز نمی‌تواند برای یک ازدواج موفق تضمین درستی باشد.  

به نظر می رسد اکنون وقت آن رسیده است که مسئولان فرهنگی و اجتماعی استان اصفهان با یک برنامه‌ریزی صحیح و جذب نیروهای خلاق و کار ریشه ای و طولی، این موضوع را جدی بگیرند و بدانند پاک کردن صورت مسئله در هیچ مورد نتوانسته است راه حل مناسبی باشد و مشکلات فرهنگی و روانشناختی را باید از راه درست، کارشناسی شده و به شکل پایه ای رفع کرد.