برای آخرین‌بار

میثم قاسمی

 هر سال در روز هوای پاک، مدیران کشوری و شهری، خودروهای شیشه دودی را رها کرده و به ‌صورت نمادین با مترو به محل کار خود می‌روند؛ اما در روزهای دیگر، باز هم با خودروهای شخصی در شهر تردد می‌کنند. نتیجه این کار، دور شدن از احساسی است که مردم در هنگام استفاده از سیستم حمل‌ونقل عمومی دارند. همچنین مشکلات شهری، کمتر از نزدیک لمس می‌شوند. شاید برای رئیس‌جمهور یا وزیر لازم نباشد که تمام مشکلات شهری را بداند؛ اما یک عضو شورای شهر یا شهردار حتما باید بداند در شهر چه می‌گذرد. نتیجه این دور شدن از حال و روز شهر، اتخاذ تصمیماتی می‌شود که در ظاهر به سود شهر و شهروندان هستند؛ اما عملا موجب ایجاد مشکلاتی برای آنها شده یا حداقل حس ناخوشایندی در آنها ایجاد می‌کند. به‌عنوان مثال، ۴سال پیش و زمانی که شورای شهر پنجم تازه کار خود را آغاز کرده بود، بسیاری از شهروندان و رسانه‌ها درباره تبلیغاتی که شیشه اتوبوس‌های شهری را پوشانده بودند، شکایت کردند. این تبلیغات برای شهرداری درآمد ایجاد می‌کردند که نکته خوبی است؛ اما آنچنان برای شهروندان آزاردهنده بودند که کمتر کسی موافق‌شان بود. می‌توان حدس زد کسانی که با نصب این تبلیغات موافقت کرده بودند حتی یک‌بار هم در داخل اتوبوس‌های گرم و شلوغ، کیلومترها مسافت را طی نکرده بودند تا متوجه شوند چیزی شبیه ماشین‌های حمل مجرمان خطرناک ساخته‌اند تا وسیله حمل‌ونقل عمومی. حالا که ترکیب شورای شهر در آستانه تغییر است؛ شاید بد نباشد اعضای جدید برای آخرین‌بار در ۴سال آینده، مثل مردم عادی در شهر تردد کنند. سوار اتوبوس شوند؛ از تاکسی‌های خطی و گذری استفاده کنند و برای گذر از عرض خیابان از پل عابرپیاده استفاده کنند. احتمالا این ساده‌ترین راهی است که آنها با مشکلات شهری آشنا می‌شوند؛ مثلا متوجه می‌شوند که تقریبا هیچ‌کدام از پله‌برقی‌های پل‌های عابر، روشن نیستند و حتی گاهی بسته هستند. بالای پله‌ها هم معمولا بی‌خانمان‌ها و کارتن‌خواب‌ها وسایل خود را پهن کرده‌اند. مشکلات کلانشهری مانند تهران، آنقدر زیاد هستند که نمی‌توان انتظار داشت به‌سرعت برطرف شوند؛ اما حتما می‌توان توقع داشت مدیران شهری به‌گونه‌ای تصمیم‌گیری کنند که زندگی در میانه همه این مشکلات، قابل تحمل‌تر باشد.