بعضی‌ها داغش رو دوست دارند بیلی وایلدر ۱۹۵۹
کمدی بی‌عیب و نقص
مهرنوش سلماسی ـ روزنامه‌نگار
«بعضی‌ها داغش رو دوست دارند» هم فاخر است و هم عامه‌پسند. همان قدر تجارتی است که هنری. و احتمالا خنده‌دار‌ترین فیلمی است که وایلدر کارگردانی کرده است. فیلمی که لقب پرنشاط‌ترین کمدی تاریخ سینما برازنده‌اش است. این فیلمی است که در تماشای مداوم و مکرر همچنان کارکرد خود به‌عنوان کمدی بسیار مفرح و سرگرم‌کننده را حفظ می‌کند. و همچنان تماشاگر را می‌خنداند. از مقدمه تا موخره فیلم با تکیه بر فیلمنامه‌ای دقیق و اجرایی استادانه مسیر به‌دقت طراحی شده را با مهارت تمام می‌پیماید و موقعیت‌های کمدی‌اش چنان استادانه نوشته و کارگردانی شده که در هر بار تماشا مثل دیدار اول مخاطب را می‌خنداند. بعضی‌ها داغش رو دوست دارند، فیلم خنده‌های از ته دل است. وایلدر و همکار فیلمنامه نویسش آی. ا. ال. دایموند بهترین شوخی‌های دورانشان را نوشته‌اند و وایلدر به‌عنوان کارگردان با بهترین انتخاب‌ها (بهتر و مناسب‌تر از جک لمون، تونی کرتیس و مریلین مونرو سراغ دارید؟) و انتخاب لحن متناسب، کمدی راحت و صمیمی و پر نکته‌ای را ساخته که شاهکار جزئیات است. همین جزئیات و پر و پیمان بودن شوخی‌ها و موقعیت‌های کمدی است که باعث می‌شود فیلم کارکردی جادویی بیابد. آن قدر جادویی که بشود در هر فرصت مغتنمی دوباره و سه‌باره دید.
فیلم در عین شیرینی، تلخ‌اندیشانه هم هست و در کنار موقعیت‌های کمدی، جنایت و تعلیق هم در آن نقش کلیدی دارد. جک لمون و تونی کرتیس دو نوازنده‌ای که در حال فرار از دست جنایتکاران به زن‌پوشی رو می‌آورند، برای زنده ماندن به شکل زیرکانه‌ای در نقش‌های تازه‌شان فرو می‌روند و این مقدمه‌ای است برای شوخی‌های ناب وایلدری. شوخی‌هایی که فرصت‌های زود گذر زیستن را به شکل مداوم تمدید می‌کنند. دیوانه‌وار بودن کمدی فیلم، ضرباهنگ شوخی‌ها و گفتارنویسی پر از کنایه و متلک همراه با ظرافت، همان طناب باریکی است که شخصیت‌ها با مهارت از آن عبور می‌کنند و با وجود خطر سقوط یا پاره شدن طناب در نهایت به سلامت به مقصد می‌رسند. پایان خوش فیلم آرامش‌بخش و جمله نهایی‌اش (هیچ‌کس کامل نیست) به یادماندنی است. ترکیب جک لمون، تونی کرتیس و مریلین مونرو احتمالا بهترین مثلث همه کمدی‌های تاریخ سینماست. مثل خود فیلم که در سینمای کمدی بدیلی ندارد. بعضی‌ها داغش رو دوست دارند در عین فاخر بودن و تکامل سبکی (وایلدر آن را در بهترین دوران حرفه‌ای ساخته است) بسیار صمیمی و راحت و دوست‌داشتنی است. ضیافتی است برای تماشاگر تا رها و آسوده خودش را به شوخی‌های ناب فیلم بسپارد و نشاطی را تجربه کند که با این کیفیت در کمتر فیلمی قابل تکرار است.
در همینه زمینه :
