6 ‌ماه بعد از آن مصاحبه

راهیابی سزاوارانه چلسی به فینال لیگ قهرمانان اروپا، شاید بیش از هر چیز دیگری آدم را یاد مصاحبه 6‌ماه پیش فرانک لمپارد می‌اندازد. سرمربی جوان چلسی و ازجمله اسطوره‌های این باشگاه در آن زمان تحت فشار انتقادات بود و حرف‌هایی زد که مشابهش را در فوتبال ایران زیاد می‌شنویم. لمپارد گفته بود: «تنها مربی انگلیسی تیم‌های بزرگ در لیگ برتر هستم ولی آن احترامی که بقیه مربیان دارند به من گذاشته نمی‌شود. فصل قبل که می‌خواستم هدایت چلسی را بر عهده بگیرم، خیلی‌ها از من سؤال می‌کردند واقعا مطمئن هستی؟ این برای من ناراحت‌کننده بود. چرا یک مربی جوان انگلیسی نباید بتواند در یک تیم بزرگ مربیگری کند؟ در بقیه کشورها این شرایط وجود دارد.»
می‌بینید؟ تا به حال هزار بار شبیه این حرف‌ها را در فوتبال ایران شنیده‌ایم و هستند تعداد زیادی از کارشناسان و پیشکسوتان که مدام پنبه مربی‌های خارجی را می‌زنند. همین الان که 3تیم ایرانی با هدایت 3مربی داخلی راهی مرحله بعد لیگ قهرمانان آسیا شده‌اند، خیلی‌ها دوره افتاده‌اند و این اتفاق را ثمره قانون منع جذب مربی خارجی می‌دانند. این در حالی است که 3سال پیش هم 3تیم ایرانی به مرحله حذفی لیگ قهرمانان رسیدند که سرمربی 2تا از آنها خارجی بود؛ پرسپولیس برانکو در کنار استقلال شفر و البته ذوب‌آهن قلعه‌نویی. مقصود این است که حتی در انگلستان به‌عنوان مهد و مبدع «فوتبال» در جهان هم دعوای داخلی- خارجی داریم، اما لااقل آنجا در طول همین 6‌ماه روشن شد که مربیگری مهارت است و بیشتر از ملیت، به کیفیت افراد ربط دارد. چلسی سرانجام بهمن‌ماه پارسال لمپارد را اخراج کرد و توماس توخل آلمانی را جای او نشاند. توخل در لیگ برتر آبی‌ها را از رده نهم به رتبه چهارم رساند و در آستانه کسب سهمیه لیگ قهرمانان فصل بعد قرار دارد. در لیگ قهرمانان امسال هم دیدیم که این تیم چطور با مات کردن رئال مادرید به فینال استانبول رسید. فوتبال حرفه‌ای مرز ندارد. در آن پاسپورت‌ها مهم نیستند. هر کسی در زمین یا روی نیمکت بهتر از دیگران قادر به انجام کارش باشد، در اولویت خواهد بود. به همین سادگی.