روشنفکری در خیابان/ من معتقدم دعای دسته‌جمعی زودتر می‌گیرد

سیدمحمدحسین هاشمی

انتظار؛ انتظار؛ انتظار. آدم را جان به لب می‌کند این انتظار. منظورم را از انتظار، تو خوب می‌فهمی همشهری! منظورم انتظار برای مترو و اتوبوس و رسیدن بسته پست و خرید اینترنتی نیست – گرچه که آنها هم برای خودش بعضی وقت‌ها کلی انتظار است – بلکه من دارم از انتظاری می‌گویم که آدمیزاد را پیر می‌کند؛ پشتش را خمیده و صورتش را چروک می‌کند. دارم از انتظاری می‌گویم که همه ما، هم من و هم تو، هم هر آدمی که توی زندگی دور و برت می‌‌بینی طعم‌اش را چشیده است. دارم از انتظاری می‌گویم که تو بگو یک پاکت سیگار، تو بگو یک ساعت پیاده‌روی، تو بگو نشستن کنار دوستانت، تو بگو بازی کردن، فیلم دیدن یا هر چیزی شبیه به اینها، هیچ‌کدامشان، حتی یک ذره از  حالی‌که داری را درمان نمی‌کنند. من دارم از این انتظار می‌گویم. از انتظاری که هر بار تلفن‌ات زنگ می‌خورد، دلت از جا درمی‌آید، کنده می‌شود، می‌میرد. دارم از انتظاری حرف می‌زنم که برای درمانش هیچ کاری از دستت برنمی‌آید.
امروز یک نفر توی این اتوبوس کنارم نشسته‌ بود که همه زندگی‌اش شده بود انتظار. تمام چیزهایی که برایت گفتم را در فاصله 7ایستگاهی که کنار هم بودیم متوجه شدم. داشت با ذره‌ذره وجودش ثانیه‌ها را به هم سنجاق می‌کرد تا شاید خبری، اتفاقی، معجزه‌ای. انگار که هر چه داشته را رو کرده باشد، انگار که هر قدر می‌توانسته التماس کند، کرده باشد. خشک و درمانده کنارم نشسته بود و با هر باری که تلفن‌اش زنگ می‌خورد فقط شرح موقعیت می‌داد. شرح وضعیت، شرح حال. فهمیده بودم که یکی از عزیزانش توی این اوضاع و احوال بیمارستان‌های شهر، اسیر تخت شده‌. ریه‌اش بیشتر از 50درصد درگیر است. خانواده‌ای ندارد. شوهرش مریض است و پسرش کرونایی. فقط او مانده و همین یک رفیق صمیمی. حالا این رفیق، هر کاری که می‌توانسته کرده است و دکترها گفته‌اند که 3روز حیاتی را در پیش دارد. اگر گذراند که امید هست، اگر نگذراند، امیدها می‌میرند. حالا اوست و این همه انتظار بعد از این همه تلاش. می‌‌دانی همشهری! دارم فکر می‌کنم به تمام آدمی که از دیروز تا امروز به این انتظار مبتلا شدند؛ به تمام آدمی که از دیروز تا امروز، عاقبت انتظارشان، سیاهی بود. همه اینها را گفتم تا از خودم، از تو، بخواهم برای تمام آنهایی که این‌روزها دارند انتظار می‌کشند، دعا کنیم. دعا کنیم که انتظارشان هر چه زودتر تمام شود؛ با خوشی، با حال خوب. من معتقدم که دعای دسته‌جمعی زودتر می‌گیرد.