تعبیر سینما پارادیزو در ایتالیا

مسعود میر

حالا سالواتوره باید تمام تمرکزش را بگذارد روی کمک به ترددهای پدر آدلفو  و کلی حسرت بخورد که دیگر قرار نیست همراه این کشیش به سینما برود و درحالی‌که آدلفو مشغول دستور صادر کردن برای سانسور فیلم‌هاست او قدم بگذارد به بهشت سینما، بهشت فیلم و بهشت عشق. سینما پارادیزو اصلا با این وضعیت دیگر قابل تصور نیست. چرا؟ چون آقای فرانچسکینی، وزیر فرهنگ ایتالیا گفته قانون سانسور که از سال۱۹۱۴ وضع شده بود، کاملا لغو شده است.
یعنی سالواتوره با کشیشی که در قامت سانسورچی ظاهر می‌شد اصلا به سینما نمی‌رود که بخواهد با آلفردو رفیق شود و خلاصه یکی از ممتازترین قصه‌های عشق به سینما در تاریخ هنر هفتم خلق شود. ظاهرا قرار شده سیستم کنترل و مداخله که به دولت اجازه دخالت در آزادی هنرمندان را می‌داد در ایتالیا پایان یابد و در نتیجه از این پس نمی‌توان جلوی اکران فیلم‌های جدید را گرفت یا به دلایل اخلاقی و مذهبی خواستار تدوین مجدد آثار سینمایی شد. در طول یک قرن گذشته، صدها فیلم به دلایل سیاسی یا مذهبی در ایتالیا سانسور شدند که مهم‌ترین آن فیلم کلاسیک و نامزد اسکار «آخرین تانگو در پاریس» محصول ۱۹۷۲ ساخته «برناردو برتولوچی» بود که همه نسخه‌های کپی آن نیز نابود شد و تنها 3نسخه کپی از آن برای اثبات جرم در ایتالیا نگهداری می‌شد.
به شهادت آمار، از سال۱۹۴۴ تا‌کنون ۲۷۴ فیلم ایتالیایی، ۱۳۰ فیلم آمریکایی و ۳۲۱ فیلم از تولیدات دیگر کشورها در سینمای ایتالیا سانسور و بیش از ۱۰هزار فیلم ازجمله برخی آثار «فدریکو فلینی» نیز به نوعی دستخوش تغییر شده‌اند.
حالا هر چند براساس این قانون جدید بخش عمده‌ای از جذابیت‌های قصه فیلم سینما پارادیزو اثر جوزپه تورناتوره دیگر مصداق نمی‌یابد اما باید اعتراف کرد که احساس جذابی در صنعت فیلمسازی ایتالیا در حال تجربه است، احساسی شبیه تعبیر واقعی سینما پارادیزو...