قتل جذابیت

بهروز رسایلی| محمدرضا احمدی از جمله چهره‌های سازش‌کار صداوسیما به‌شمار می‌آید؛ کسی که حتی پس از اخراج عادل فردوسی‌پور از شبکه سه، در صفحه منتسب به او در فضای مجازی به نوعی از صداوسیما حمایت شد. احمدی (تأکید می‌کنیم اگر صفحه مال خودش بوده باشد) آنجا نوشته بود همه پرسنل باید مطیع سازمان باشند و مسائلی از این دست. حتی غیراز این پست مجازی، احمدی در عمل هم کارمندی بی‌حاشیه بوده است. با این همه گویا شرایط جدید تلویزیون کارد را به استخوان او هم رسانده؛ چنان که این گزارشگر مطرح در اختتامیه جشنواره فیلم‌های ورزشی از داده شدن گزارش پخش زنده مسابقات مهم به نیروهای بی‌تجربه انتقاد کرده است.
انتقاد احمدی به جا و درست است؛ اما پرسش اینجاست که مگر تلویزیون با سیاست‌های عجیبش هم‌اکنون چند گزارشگر درست و حسابی دارد که بتواند مسابقات مهم را به آنها بدهد؟ خود احمدی از مقبولیت نسبی عمومی برخوردار است، اما ملت منتظرند جواد خیابانی یا علیرضا علیفر یک بازی را گزارش کنند تا سیل واکنش‌های مجازی به عملکرد آنها دربگیرد. پیمان یوسفی را هم حتی اگر از خودش بپرسید، تصدیق می‌کند که کار اصلی‌اش اجراست، نه گزارشگری. عباس قانع با آن فریادهایش هم که اصلا در‌شأن این بحث نیست. غیراز اینها چه‌کسی می‌ماند؟ بنابراین ناچارند گزارش‌ها را بدهند به همان نیروهای جدید و به قول احمدی فاقد رزومه.
مزدک میرزایی که رفت و عادل فردوسی‌پور را هم که خانه‌نشین کرده‌اند. تمام کاری که صداوسیما با فوتبال می‌کند، ساقط کردن آن از جذابیت است. انتخاب بدترین گزارشگر‌ها به کنار، در مسابقات داخلی ضعف در تصویربرداری و کارگردانی تلویزیونی هم دست به‌دست هم می‌دهند تا تلویزیون تا جایی که می‌تواند جاذبه مسابقات را پایین بیاورد. این یعنی آنها آنقدر هنرمند هستند که می‌توانند حتی چیزی را که تولید خودشان نیست هم خراب کنند. سخت است واقعا!