زادروز/ شهرام ناظری و راز‌های ماندگاری‌اش بر لوح موسیقی ایران‌زمین
در عرصه هنر روزانه و حتی می‌توان در هر ساعت از شبانه‌روز آثار پرشماری به مخاطب عرضه کرد که اغلب آنها از لحاظ ملاک‌ها و عناصر فلسفه هنر از چهارچوب‌های شناخته شده خارج نشده‌اند و درنهایت گاهی تلفیقی از آن عناصر هستند. بنابراین، رتبه‌بندی آثار هنری فقط براساس میزان ارزش آنها و نه درستی و نادرستی آنها انجام می‌شود. بنابراین مقدمه کوتاه، بزرگان و داوران عرصه هنر در بستر زمان، اثری را دارای ارزش بالای هنری می‌دانند که جدای از المان‌های هنری، عنصر ماندگاری هم آنها را همراهی کند. به نوعی می‌توان گفت تاریخ، فقط در عرصه سیاست قاضی خوبی نیست و در زمینه هنر هم آثار هنری را محک می‌زند و در غربال آن فقط دانه درشت‌ها باقی می‌مانند.
یکی از بزرگان عرصه موسیقی ایران‌زمین که به سرعت، تاریخ هنر درباره او به‌درستی قضاوت کرد و آثارش ممهور به مهر ماندگاری شد استاد شهرام ناظری است. او که در سال1328 درست در چنین روزی‌زاده شد ملقب به شوالیه آواز ایران است و از سوی مجمع انجمن آسیا به‌عنوان هنرمند برتر این قاره انتخاب شد، همچنین استاد در سال2007 از سوی دولت فرانسه نشان لژیون‌دونور و در سال2014 نشان شوالیه ملی لیاقت فرانسه را دریافت کرد؛ اما راز ماندگاری این بلبل باغ آواز ایران‌زمین مستتر در القاب و جوایز پرشماری که دریافت کرده نیست. جدای از استعداد و ممارست موسیقایی در سال‌های دراز، دلیل اینکه مردم ایران بسیاری از شعر‌های قله‌های شعر سرزمین‌شان همچون سعدی و مولانا و حافظ را با تقلید از حنجره او زمزمه می‌کنند ریشه در خاستگاه هنری او و ریشه‌های فرهنگی‌اش دارد. او زاده بخشی از ایران است که در جوار بیستون و دالاهو (کرمانشاه) برای دست زدن به‌ساز ابتدا وضو می‌گیرند. پایبندی او به ریشه‌های موسیقایی خطه‌ای که در آن‌زاده شد اصالتی به صدایش داد که از خاطره موسیقی ایران نخواهد رفت. پایبندی او به ریشه‌ها اما جلو تجربه‌های نو را نگرفت و استاد در آثارش روحیه تکرار‌ناپذیری را حفظ کرد. او در سال‌های پایانی دهه 70 تحریر‌های ریتمیک و خاصی به‌کار برد که در آلبوم‌های سفر به دیگر‌سو، لولیان، مولویه و ساز نو آواز نو نشان از پیشرو بودن وی دارد.
سایه‌شان بر سر موسیقی ایران‌زمین مستدام باد.
