یادم تو را فراموش

ناهید پیشور ـ روزنامه‌نگار

 جشنواره با طعم کرونا. این احتمالا در تاریخ خواهد ماند. بعدها همه به یاد خواهیم آورد که در سال نحس ۹۹، سال کرونا، جشنواره فجر برگزار شد. این تازه‌ترین خاطره است که هنوز تبدیل به گذشته نشده و شاید بشود گفت هنوز خاطره نشده.
 حذف هیأت انتخاب، داوری ۵۷فیلم و درنهایت انتخاب ۱۶فیلم به‌عنوان نامزد سیمرغ و نمایش محدود و کنترل‌شده‌شان؛ نمایشی با رعایت فاصله اجتماعی، با ماسک و الکل. حداقلی‌تر از همیشه ولی گسترده‌تر از آنچه ابتدا به‌نظر می‌رسید. فجر سی‌ونهم به‌عنوان عجیب‌ترین دوره فستیوال در یادها خواهد ماند.
 قطعا نمی‌توانیم بگوییم جشنواره درخشانی بوده. با همین جشنواره پارسال هم که مقایسه‌اش کنیم می‌بینیم چیزهای زیادی کم دارد. ولی دستان همین جشنواره حداقلی خیلی هم خالی نیست. بعدها اگر زنده ماندیم برای آیندگان تعریف خواهیم کرد که در سال کرونا، «بی همه‌‌چیز» و «روشن» و «شیشلیک» و «تی تی» را در جشنواره دیدیم. آن موقع می‌توانیم بگوییم «قاتل و وحشی» را در جشنواره سال کرونا ندیدیم. جشنواره عجیبی که همه ماسک بر چهره و الکل به‌دست وارد سینما شده و تماشاگر فیلم‌هایی شدند که تعدادشان از همیشه جشنواره کمتر بود.
 می‌شد برگزارش هم نکرد. این پیشنهاد خیلی‌ها بود و البته گروه پرشماری هم طرفدار برپایی‌اش بودند. درنهایت شیفتگان، بازی را از پرهیز‌دهندگان بردند و فجر سی‌ونهم هم برگزار شد.
  فجر سی‌ونهم، فستیوال بازیگران بود. مجالی برای تولد دوباره هدیه تهرانی در بی‌همه‌‌چیز که داوران به شکل عجیبی نادیده‌اش گرفتند. فرصتی برای پرویز پرستویی که پس از سال‌ها توانست یک‌بار دیگر غافلگیرمان کند و رضا عطارانی که در جدی‌ترین و افسرده‌ترین حالت ممکن، بهترین بازی‌های این سال‌هایش را به نمایش گذاشت.
 رعایت پروتکل با فیلم‌دیدن در جشنواره فجر آن به‌صورت مداوم و در طول ۸روز اگر غیرممکن نبوده باشد، بسیار دشوار بوده است. سایه سنگین کرونا بالای سرمان بود (و همچنان هست) و فیلم فجر هم جریان داشت. الان چون در میانه ماجرا هستیم، شاید خیلی متوجه ابعادش نشویم. وقتی حال گذشته شد و رخداد خاطره، این فستیوال عجیب و غریب را، هم بیشتر به‌خاطر خواهیم سپرد و هم افزون‌تر به‌خاطر خواهیم آورد. خاطرات جشنواره‌ای کرونا زده که تم اندوه و ناامیدی در بیشتر فیلم‌هایش غالب بود و ستاره‌هایش کارگردان‌های جوان و بازیگران باتجربه بودند.