یادداشت/ یاد به یادماندنی

مجید صیادی- روزنامه‌نگار

13سال پیش در سیزدهم بهمن1386 احمد بورقانی به دیار باقی شتافت. اما یاد وخاطره او در یاد و خاطره اصحاب رسانه و به‌ویژه مطبوعات زنده ماند. ماندگاری نام و یاد درگذشتگان درخاطره دوستان، همکاران و نزدیکان امری است معمول. اما آنگاه که پای سیاست و قدرت در میان باشد و آنکه ناگهان به سفر ابدی رفته صاحب پست و مقامی در دولت باشد ماجرا فرق می‌کند.
نمونه‌های بسیار کمی می‌توان یافت که مدیر یا مسئولی پس از فوت کماکان محبوب باشد و ذکر نامش با احترام و یادش به نیکی ماندگار. به‌ویژه در حوزه فرهنگ و رسانه که همواره بین دولت و کنشگران این عرصه‌ها اختلاف و تنش وجود دارد.
مرحوم احمد بورقانی، یکی از نوادر است و می‌توان گفت که تنها معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که پس از استعفا مورد احترام روزنامه‌نگاران، خبرنگاران و آن دسته از اصحاب رسانه که به نهادهای قدرت سیاسی وابسته نیستند، باقی ماند. و این احترام و نیکنامی پس از فوت نابهنگامش ادامه یافت.
سؤال مهم این است که چه عامل یا عواملی موجب این نیکنامی و ماندگاری شده است؟ تلاش می‌کنم مهم‌ترین دلایل را از نگاه خودم به اختصار بیان کنم.
1- احمد بورقانی به توسعه و آزادی مطبوعات باور داشت و آنها را از ضروریات آزادی بیان می‌دانست. آزادی یکی از شعارهای انقلابی بود که او در آن حضور داشت و در کسوت معاونت مطبوعاتی برای تحقق این شعار، خود را مسئول می‌دانست و به موضوع پایبند بود.
2- حضور خود را در معاونت مطبوعاتی تا آنجا ضروری و موجه می‌دانست که در توسعه مطبوعات و تحقق آزادی‌های قانونی مؤثر باشد. بنابراین زمانی که دریافت اراده لازم و تلاش کافی در دولت برای پیشبرد این اهداف وجود ندارد و ماندن در قدرت اولویت دارد استعفا داد. احمد بورقانی از اصلاح‌طلبانی بود که حضور در قدرت برایش امکانی بود تا در جهت تحقق آرمان‌هایش قدمی بردارد. آرمان‌هایی که در انقلاب فریاد زده بود.
 3- ویژگی‌های فردی: حسن خلق، مردمی بودن و مردمی ماندن، خوشرویی، صداقت و شجاعت در کنار مطالعه مستمر و تسلط برحوزه کاری ازجمله بارزترین ویژگی‌ها و داشته‌های احمدآقا بود. خصلت‌های فردی‌اش او را دوست‌داشتنی کرده بود و ویژگی‌های اجتماعی‌اش موجب اعتماد و اهالی مطبوعات. می‌دانستند که احمد بورقانی آنها را به حفظ پست و مقام نخواهد فروخت.
یادش گرامی و روح آزاده‌اش قرین آرامش