از رشت تا تهران، با سپید و سیاه

معراج قنبری

مردادماه سال1353محمدرضا پهلوی روزی در بار عام دربار، پس از دیدن تعداد زیادی خبرنگار و روزنامه‎‌‎نگار، به وزیر اطلاعات گفته بود: «ما چقدر روزنامه‎‌‎نگار داریم!». گفته‎‌‎اند که روز بعد نزدیک به 70‎‌‎روزنامه و نشریه به شکل فله‎‌‎ای تعطیل شدند.
مجله «سپید و سیاه» علی بهزادی هم جزو آنها بود. او این نشریه را در روزهای کودتای 28مرداد راه انداخته بود، درست زمانی که 28ساله بود. او به مصدق علاقه داشت و از این‎‌‎رو جلد شماره نخست را به تصویر مصدق اختصاص داد و چنین وارد صحنه مطبوعات شد. دفتر مجله نیز در خیابان ایرانشهر شمالی تهران بود، خیابان آذرمهر، نبش فریدون شهر، شماره 23.نشانه‎‌ ‎نوشته مجله را نیز اکبر معاونی طراحی کرد. بهزادی روزنامه‎‌‎نگار مهمی بود و سپید و سیاه که پیش از انقلاب 21سال عمر کرد، مهم‎‌‎ترین کارش بود. این اما پایان این نشریه نبود، او از سال1357 و بیشتر پس از انقلاب انتشار این مجله را از سر گرفت اما پس از مدتی دوباره به دلایل سیاسی توقیف شد. سال‎‌‎های زیادی را به مقاله‎‌‎نویسی و کتاب نوشتن گذراند، دکتری حقوق و علوم سیاسی داشت و در دانشگاه‎‌‎ها نیز تدریس می‎‌‎کرد، با این همه اما علی بهزادی با روزنامه‎‌‎نگاری‎‌‎اش شهره شد. در سال‎‌‎های پایانی عمر، خاطراتش را در 3جلد کتاب با نام «شبه خاطرات» منتشر کرد. محتوای این مجموعه کتاب شامل خاطرات او، از شخصیت‎‌‎های مهم فرهنگی و سیاسی دوران پهلوی دوم بود. ازجمله افرادی که او از آنها صحبت کرده می‎‌‎توان به این نام‎‌‎ها اشاره کرد: احمد نفیسی، سرتیپ ناصر امیرانصاری (رئیس شهربانی کل کشور)، دکتر علی امینی (نخست‎‌‎وزیر)، محسن دولو، علی‎‌‎اصغر امیرانی، ذبیح‌الله منصوری و سرلشکر علی‎‌‎اکبر ضرغام. بهزادی با این کتاب به روزنامه‎‌‎نگاران و پژوهشگران نسل‎‌‎های بعد از خود، کمک شایانی کرد. از دیگر کتاب‎‌‎های او می‎‌‎توان به «روزی که دریا غرق شد و 49خرده داستان دیگر» و «گریزگاه درون» اشاره کرد. او از رشت آمده بود و در آخر در تهران بار سفر بست؛ شهریورماه 1389، در 85سالگی.