معماری
مدرسهسازی به سبک دهه60
بسیاری از مدارس بعد از انقلاب را خیرین ساختند
سعید برآبادی
سال عجیبی برای مردان انقلابی است؛ از یک سو با تغییر جریان جنگ، تلاش اندکی برای سازندگی خصوصاً در تهران آغاز شده و از سوی دیگر، تغییر در سیاستهای کلان حاکمیت، شهرهای بزرگ را با دو پدیده افزایش جمعیت مهاجر و موالید مواجه کرده است. در چنین شرایطی، دولت تصمیم به ساختوسازهای ارزان در حوزه خدمات عمومی میگیرد و تهران که شدیدا در کشاکش فقر امکانات برای پوشش نیازهای بهداشتی و آموزشی است، پذیرای کارگاههای عمرانی کوچک و بزرگ مدرسه و بیمارستانسازی میشود. موقعیت جنبش مدرسهسازی به پشتوانه تاریخی خود تکیه میکند و خیرین با اهدای زمین، مصالح یا هزینههای ساخت نقش مهمی در رفع این کاستی بازی میکنند. مدارس ساخته شده در این محدوده زمانی، عموماً یک پلان واحد، یک نوع مصالح ساختمانی و دارای ویژگی معماری مشترک هستند که بهترین نمونههای آن را در هسته تهران آن سالها یعنی حاشیه خیابان انقلاب میتوان سراغ گرفت؛ ساختمانهای دوطبقه آجری با استراکچر اسکلت فلزی و رو به قبله. کمتر نامی از معماران یا شرکتهای مشاور سازنده این مدارس خواهید شنید. سازمان برنامه و بودجه به این شرکتها رتبههایی داده که آنها به استناد آن مختارند تیپهای ساختمانی از پیش اعلام شده را بسازند حتی اگر تا به حال یک بنای عمومی را هم نساخته باشند.
