پادرهوا

«پا درهوا» بهترین عبارت برای توصیف وضع کمپانی‌های تولیدکننده ترانه در روزهای پس از انقلاب است. روند رو به رشد روزهای پیش از انقلاب آنها ناگهان قطع شده بود. آن هم نه به‌خاطر ممنوعیت و محدودیت‌های وضع شده آنها بر کار موسیقی و ترانه که این محدودیت‌ها هنوز در سطح «رادیو و تلویزیون» و «فرهنگ و هنر» و تالار «رودکی» بودند و مانده بود تابه خیابان‌ها و نوارفروشی‌ها برسند. طرفه آنکه بازار خیابان‌فروشی‌ها زیادی هم گرفته بود و جنس تازه را روی دستانشان هم می‌بردند. مسئله فقط کپی‌کاران چشم به راه و آستین‌بالازده‌ای بود که پای دستگاه‌های تکثیرشان گوش به زنگ صدای تازه بودند.
وضعیت چهار کمپانی مهم تولید ترانه در این بریده‌ از شماره ۶۶۸هفته‌نامه «جوانان امروز» (۲۸ آبان ۱۳۵۸) گویای همه‌‌چیز است؛ «C. B. S» با وعده تولید نوارهای مذهبی به نفع «بنیاد مستضعفان انقلاب اسلامی»مصادره شده. وعده‌ای که سفت و سخت پای اجابتش ایستاد. «آونگ»، «جهان موزیک» و «کاسپین» هم از یک‌سو مستأصل ومردد در انتشار تولیدات هزینه شده وناشنیده مانده‌شان و از سوی دیگر هم ترسیده از «گرگ‌های قاچاقچی نوار». چرا که به گفته وارطان آوانسیان: «یک ساعت بعد قاچاقچیان نوار دست به‌کار شده و به یک سوم قیمت آن را به بازار ارائه می‌دهند و در این میان سر ما بی‌کلاه می‌ماند، درحالی‌که ده‌ها هزار تومان پول شعر و آهنگ و خواننده و ضبط پرداخته‌ایم و مسائل شکایت نیز با توجه به مسائل مهم مملکتی نمی‌تواند زیاد در مراجع قانونی مؤثر باشد».