قصه چرخ خیاطی و یک عتیقه‌فروش ارمنی
بهاره خسروی
نخستین کسی که چرخ خیاطی را اختراع کرد «بارتلمی تیمونیه» فرانسوی در سال 1830 میلادی بود. اما این اختراع به مذاق خیاطان سنتی‌دوز فرانسوی چندان خوشایند نبود و مورد غضب آنها قرار گرفت به نحوی که شبانه به خانه این مخترع بخت برگشته ریختند و آن را آتش زدند تا اینکه سال‌ها بعد در آمریکا چرخ خیاطی توسط دو مخترع با نام «آیزاک سینگر» و «الیاس‌هاو» شبیه مدل‌های امروزی اختراع شد. طبق روال معمول، مظفرالدین شاه قاجار مشتری پر و پا قرص اجناس فرنگی بود. در یکی از سفرهایش به ینگه دنیا، این اختراع جالب فرنگی‌ها را برای دوخت لباس‌های درباریان همراه یک خیاط قفقازی به تهران آورد. اما تهرانی‌ها به این پدیده عجیب و غریب فرنگی چندان روی خوشی نشان نمی‌دادند. بعضی‌ها چون چرخ خیاطی را اختراع فرنگی‌ها می‌دانستند، دوختن لباس را با آن درست نمی‌دانستند. عده‌ای هم جویده شدن پارچه را لابه‌لای دندانه‌های چرخ خیاطی عیب کار می‌دانستند. آنها معتقد بودند این کار باعث بی‌دوام شدن کیفیت پارچه می‌شود. اما با همه این شایعات عجیب و غریب، چرخ خیاطی‌های «گلدفینگر» که میان مردم به «گل فینگل» مشهور شد، در یک مغازه عتیقه‌فروشی ارمنی در انتهای خیابان لاله‌زار به معرض فروش گذاشته شد که در کمتر از شش ماه، توسط خیاطان خریداری شد.
