دوایی و سینمای فارسی
گفتگویی بلند با پرویز دوایی. منتشر شده در دو شماره ماه نو فیلم مرداد ۴۸ . گفتگو کننده سیروس الوند. این بخش هایی از مصاحبه دوایی است:
شخصا این امیدواری را دارم که فیلمسازان جوان ما با طی یک دوره سنی خاص کم کم از خود به در آیند و به محیط خویش رو بیاورند، چون یک روز خواهند فهمید که زینت آلاتی که طاقچه های دنیای خصوصی آنها را آرایش می دهد، سینمای آنتونیونی و فلینی، آثار کافکا و سارتر و کامو، نمایشنامه های بکت، برشت و یونسکو، این ها هر قدر هم خوب و دوست داشتنی باشند، مال ما نیستند و ما هر قدر به این متمایزان هنر جهانی علاقه نشان بدهیم، وابسته به آنها نخواهیم بود. ما باید به آنچه که داریم و هستیم رو بیاوریم و از ذخیره خانگی و داخلی توشه برداریم .
سینمای فارسی از زندگی فارسی جدا نیست و حالا این سینمای فارسی با هر خصوصیتی که آن را تلقی کنید، به وجه غیر مستقیمی منعکس کننده خلقیات، سلیقه ها و نیازهای روحی مردم ماست، غیر مستقیم بدین معنی که خود فیلم ها آینه زندگی مردم ما نیستند ولی پسند مردم و توجه مردم به این فیلم ها نشان می دهد که بین مردم و این فیلم ها یک نوع تفاهم و هم بستگی به وجود آمده است. فیلم فارسی را مردم به مرور ایام و تقریبا بدون تحمیل پذیرفته اند، اکنون به نسبت فهم و پسند مردم، فیلم فارسی جا افتاده است و ما قبل از اینکه هر صفتی به دنبال فیلم فارسی ببندیم باید توجه کنیم که سینمای ما متبوع مردم بوده است.
فیلم فارسی نمی تواند سطحش بالا برود در حالی که سطح سایر شئون ذوقی ما همچنان پایین مانده است. در فیلم فارسی نمی توانیم یک فرانسوا تروفو داشته باشیم در حالی که معدل تئاتر ما میری است.
یک راننده تاکسی که برای تامین قسط هایش ناچار می شود ۱۰ تا ۱۲ ساعت گاه بیشتر کار کند اگر هم سالی، ماهی یک بار فیلم ببیند، فیلمی را خواهد دید که هرچه سهل تر و مستقیم تر و بی دردسرتر ، به فکر خسته او منتقل شود، فیلم فارسی جوابگوی این وضعیت است.
