تاب‌آوری در تنهایی اجباری

امیر محمود حریرچی- متخصص سلامت عمومی

کرونا نوعی «تنهایی اجباری» ایجاد کرده و این موضوع بیش از همه سالمندان، کودکان و افراد مجرد را تحت‌تأثیر قرار داده است. گاهی افراد فکر می‌کنند تنها با در اختیار گذاشتن مایحتاج اولیه یا گرفتن پرستار برای سالمندان همه نیاز‌های آنها هم مرتفع خواهد شد؛ درحالی‌که توجه به بهداشت روان و احساس امنیت برای آنها موضوعی است که اغلب نادیده گرفته می‌شود. طبیعی است که شکل و زمان دیدارهای ما هم‌اکنون تحت‌تأثیر شیوع کرونا تغییراتی کرده است. این تغییرات می‌تواند منجر به افزایش احساس تنهایی در افراد شده و زمینه بروز انواع بیماری‌ها و اختلالات روان را تشدید کند. یکی از مهارت‌های مهم برای تاب‌آوری در شرایط کنونی این است که افراد بیاموزند، چگونه می‌توانند بدون اینکه احساس بی‌توجهی از طرف دیگران داشته باشند با تنهایی اجباری ناشی از کرونا برای یک دوره موقتی، اما نسبتا طولانی‌مدت کنار بیایند. یکی از مفید‌ترین راهکارها در این زمینه پیش‌بینی و اجرای یک برنامه شخصی است؛ برنامه‌ای که موجب ارتقای توانمندی‌های فردی ما شده و احساس رضایتمندی‌مان از خود را بیشتر می‌کند. زندگی در دوران کرونا و تجربه این دوره تنهایی اجباری اگرچه آسان نیست، اما بخشی از آن می‌تواند به فعالیت‌هایی مانند کتاب خواندن، تماشای منظم و هدفمند فیلم و شناخت بیشتر سینما، گوش دادن به موسیقی و همچنین انجام فعالیت‌های دستی و خلاقانه اختصاص پیدا کند. مهارت دیگر، حفظ ارتباط با دیگران با توجه به اقتضائات کنونی است.  در این شرایط باید با استفاده از ابزارهای جدید، تلفن‌های هوشمند و تماس تصویری و گفت‌وگوی تلفنی، راه همدلی و همراهی را باز نگه داشت. نباید فراموش کنیم که اگرچه حضور در جمع و معاشرت، به زندگی و بودن انسان معنا می‌دهد، اما همراهی و توجه داشتن به دوستان و اطرافیان صرفا منوط به حضور فیزیکی نیست و در شرایط فعلی باید راه‌های جایگزین دیگری را پیدا کرد.
در پایان یک یادآوری مهم این است که فراموش نکنیم پیش از شیوع کرونا و تجربه این دوره تنهایی اجباری هم ما همیشه نمی‌توانستیم شاد باشیم و بسیاری از مواقع احساس تنهایی می‌کردیم.