یک دنیا ورزش

  جواد نصرتی        

مسئله خیلی ساده بود، نمی‌شد کیهان چیز خوب و جذابی داشته باشد که اطلاعات نداشته باشد، پس دنیای ورزش متولد شد.
با آنکه دنیای ورزش حدود 15سال بعد از کیهان ورزشی متولد شد اما خیلی زود جایش را در میان ورزش‌دوستان یافت و رقابتی را با کیهان ورزشی شروع کرد که به سختی می‌توان مانندش را در مطبوعات ورزشی ایران جست. در مقابل کیهان ورزشی که نگاهی جامعه‌شناسانه و انتقادی داشت، دنیای ورزش، با جلدهای کوبنده‌تر و رنگ‌های بیشتر، نگاهی تحلیلی و خبری داشت و ذاتش بیشتر به ورزش و دنیای پرهیاهوی آن نزدیک بود. این اختلاف رویکرد، ‌جامعه ورزش‌دوست ایران را عملا دو دسته کرد و در مقابل کیهان‌خوان‌ها، خوانندگان دنیای ورزش قرار داشتند. درحالی‌که تحلیل‌های جامعه‌شناسانه در اولی قشر نخبه‌تر را راضی می‌کرد، جلدهای کوبنده و پررنگ دنیای ورزش، خوانندگانش را مستقیم به دل ورزشگاه‌ها می‌برد. اوج فعالیت دنیای ورزش، همچون رقیب قدیمی‌اش دهه 60بود؛ صف‌های بلند برای خرید این هفته‌نامه به خوبی نشان می‌داد که مخاطبان تا چه حد مشتاق خواندن و جویدن صفحات آن هستند. در آن سال‌ها، به سختی می‌شد نوجوانی را پیداکرد که دفتری از عکس‌های دوربرشده دنیای ورزش نداشته باشد. نفس‌های دنیای ورزش اما بعد از گشایش مطبوعات در دهه70و به‌خصوص80 به شماره افتاد و تابستان97برای همیشه متوقف شد. 48سال هیجان و جلدهای مسحورکننده، به‌خاطر سود‌ده نبودن و مشکلات مالی به پایان رسید. مسئله اما فراتر از این بود؛ دوره مجلات ورزشی به پایان رسیده و هیچ نشریه‌ای نمی‌توانست با دنیای جدید بجنگد؛ حتی دنیای ورزش.