ایده «خدابس» برای تحول کار در روستا

ستاره حجتی- خبرنگار

«خدابس» 26ساله است. شاید جوان‌تر از آنچه بخواهید نامش را در فهرست کارآفرینان قرار دهید. با این حال، او نه حالا که ربع قرن از سنش تمام شده، بلکه از 23سالگی به فکر ایجاد تحولی در زندگی خودش و اهالی «اردل» افتاد.
خدابس حیدرنژاد درباره آغاز فعالیتش به همشهری می‌گوید: «وقتی به 20سالگی رسیدم روزها و شب‌های زیادی به آینده فکر می‌کردم. به اینکه چطور باید زندگی‌ را بگذرانم. شغل اهالی روستای ما مانند بیشتر روستاهای چهارمحال و بختیاری دامپروری است، اما دام هزینه‌های زندگی ما را تامین نمی‌کند. راستش را بخواهید چند سالی به همین روال گذشت. به غصه خوردن و فکر و خیال تا اینکه در سفری به شهرکرد یک دستفروش را دیدم که کیف‌های نمدی می‌فروخت. می‌گفت اجناسش را از تهران می‌آورد. به‌خودم گفتم پشم و نمد را ما داریم بعد تهرانی‌ها این چیزها را درست می‌کنند.» او ادامه ‌می‌دهد: «حتما فکر می‌کنید تولید کیف نمدی کار ساده‌ای بود، اما اینطور نیست. من مانند پدران و مادرانمان بلد بودم از نمد کلاه نمدی، چوقا و مانند آن را ببافم، اما باید یاد می‌گرفتم ساخت کیف زنانه چطور است. تنها ابزار دستم، اینترنت بود. بیش از 6‌ماه آزمون و خطا کردم تا توانستم نخستین کیفی که به‌نظرم استاندارد بود را بدوزم. طی این 6ماه، مادر و خواهرم هم به من کمک می‌کردند. کم‌کم توانستیم کیف‌ها و ساک‌ها، کلاه‌های مدل جدید و طی 6‌ماه گذشته کت‌های مردانه و مانتوهای زنانه تولید کنیم.»  او که حالا با گروه 25نفری‌اش فعالیت می‌کند، توضیح می‌دهد: «از نمد و پشم، کیف، ساک، مانتو و کت درست می‌کنیم و 85درصد تولیدمان را برای بازار تهران می‌فرستیم. گاهی تولیدی‌های دیگر که روی این پوشاک کار‌ می‌کنند، کیف‌ و کلاه ما را می‌خرند. در واقع اجناس ما به‌عنوان مواداولیه است. یعنی ما کارها را بدون نام و مارک وارد بازار ‌می‌کنیم و تولیدی‌های دیگر روی کیف نمدی و سایر محصولات ما پولک‌دوزی یا گلدوزی می‌کنند و با برند خودشان عرضه می‌کنند. درواقع هر دو طرف سود می‌کنیم.» او معتقد است شاید کسب و کارش دهان پرکن نباشد، اما حداقل توانسته است تعدادی از جوانان اردل را از بیکاری نجات دهد و برایشان آینده‌ای را رقم بزند.