آداب جدایی را بلد نیستیم

سرانجام قصه انتخاب سرمربی جدید استقلال به سر رسید و محمود فکری رسما هدایت آبی‌پوشان را در لیگ بیستم برعهده گرفت. با این حال چیزی که این انتخاب را کاملا تحت‌الشعاع قرار داد، مناقشات عجیب فکری با باشگاه قبلی‌اش یعنی نساجی بود. فکری برای حضور در استقلال باید از تیم قائمشهری رضایتنامه می‌گرفت و همین مسئله به یک چالش بزرگ تبدیل شد. مدیران و سرمربی فصل قبل نساجی که کنار هم نتایج خوبی به‌دست آورده بودند، به همین بهانه تا جایی که می‌توانستند به هم تاختند و انواع و اقسام جملات عجیب و غریب را، به‌صورت شفاهی و کتبی مطرح کردند. کار در نهایت به جایی کشید که فکری مدیران نساجی را به انتشار آدرس و شماره تلفنش متهم کرد و مدعی شد در پی این اتفاق، به‌خودروی او آسیب وارد شده است.
آنچه در این میان مشخص است اینکه هنوز آداب رفتارهای حرفه‌ای مثل این قبیل جدایی‌ها در فوتبال ایران رعایت نمی‌شود. نفس جدایی یک بازیکن و مربی از تیمی که با آن قرارداد دارد هیچ‌چیز عجیبی نیست، اما شکل این جدایی باید طوری باشد که اولا منافع باشگاه مبدأ تامین شود و ثانیا دو طرف با دلخوشی و احترام به همکاری پایان بدهند. الان این دو فاکتور در ماجرای جدایی فکری از نساجی رعایت شد؟ در جدایی یحیی گل‌محمدی از شهرخودرو چطور؟ یادمان هست که مالک تیم مشهدی پارسال حتی از فشارهای جانبی برای صدور رضایتنامه یحیی خبر داد. او در نهایت چکی به این منظور گرفت که هنوز بعد از حدود 10‌ماه پاس نشده! در عوض شهرخودرو در لیگ و حذفی به جایی نرسید و در لیگ قهرمانان هم به‌عنوان ضعیف‌ترین تیم غرب قاره اوت شد. حتی جدایی بازیکنانی مثل مرتضی تبریزی و داریوش شجاعیان از تیم‌های‌شان و حضور آنها در استقلال هم حواشی خاص خودش را داشت؛ شبیه شرایطی که این فصل برای رشید مظاهری و سعید واسعی پیش آمد. حقیقتا فوتبال ایران از حرفه‌ای‌گری فقط نام آن را دارد.