جان‌گرفتن شعار «ما اهل کوفه نیستیم»

یکم؛ کاش بودید و تماشا می‌کردید. شب اول مجلس عزاداری در حسینیه امام خمینی به سنت هرسال برگزار شد؛ یک مجلس به‌غایت حماسی؛ اشک و رجز.
مردم و مسئولان و رئیس‌جمهور و سیدحسن و آیت‌الله جنتی و دیگران یکدست شعار می‌دادند:
«ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند»
شعاری آشنا که این‌بار در فضای حسینیه، رنگی تازه داشت؛ گویی شعار جان گرفته است.
دوم؛ شعارها وقتی جان می‌گیرند که 3ویژگی داشته باشند:
الف. از یک باور مشترک برخاسته باشند.
ب. با یک تجربه جمعی گره بخورند.
‌ج. در میدان واقعیت تکرار شوند.
آنگاه دیگر فقط صدا نیستند؛ حرکت می‌شوند، جان می‌گیرند.
سوم؛ نمونه‌های تحقق شعار فراوان است:
«الله‌اکبر» که از ذکر بام‌ها به رمز انقلاب بدل شد.
«هیهات منّا الذله» که از کربلا به جبهه‌های ما رسید و فراوان در وصیت‌نامه شهدا یافت می‌شود.
«نه شرقی، نه غربی» که به سیاست رسمی جمهوری اسلامی تبدیل شد. 
‌«مرگ بر آمریکا» که امروز دیگر فقط شعار و لقلقه زبان نیست و یک حقیقت عینی است.
چهارم؛ سال‌هاست این شعارها را می‌دهیم، اما این روزها این شعار آشنا جان تازه‌ای گرفته:
«ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند»
حضور مردم، اشک و نذر، روایتگری، ایستادگی...
همه اینها یعنی: علی تنها نمانده است.
پنجم؛ این شعار حالا فقط یک جمله نیست؛
بیعت است، ترجمه غیرت است، عقل است، تاریخ است.
و ما در روزهایی هستیم که شعارهای اول انقلاب، یکی‌یکی دارند محقق می‌شوند.
آنچه روزی روی پلاکاردها نوشته می‌شد، امروز در میدان زندگی دیده می‌شود. زیبا نیست؟ 
شعار یکدست مردم و مسئولان در شب اول مجلس عزاداری در حسینیه امام خمینی دیدنی بود.