علینقی وزیری، کلنل موسیقی ایران

امروز زادروز مردی است که برای موسیقی دستگاهی ما ارزش و اهمیت فراوانی داشته و دارد. در بیان میزان اهمیت کلنل علینقی وزیری همین بس که پیش از او موسیقی ما صاحب خط (نت) نبود. به این معنی که تمام شاگردان و هنرآموزها نزد استاد می‌نشستند و به زخمه‌های او بر ساز گوش می‌دادند و انگشت‌گذاری و مهارت او را اگر درست درک می‌کردند، بعد می‌نواختند. چیزی به نام نت در موسیقی دستگاهی ما به این شکل مدون و حتی می‌توان گفت کلاسیک، وجود نداشت. موسیقی دستگاهی، آوازی و ردیفی ما فقط سینه‌به‌سینه از استاد به شاگرد منتقل می‌شد. حال این را که در بین راه این سینه‌به‌سینه شدن‌ها چه بلاهایی سر قطعه اصلی می‌آورد، خدا می‌داند و بس. اما سرهنگ موسیقی ایران‌زمین، کلنل علینقی وزیری، نت‌نویسی را وارد موسیقی دستگاهی کرد و به ماندگاری بسیاری از قطعه‌ها و از میان نرفتن‌شان کمک کرد. مؤسس مدرسه عالی موسیقی را از روی شاگردان او نیز می‌توان شناخت و محک زد. شاگردانی همچون ابوالحسن خان صبا، روح‌الله خالقی، موسی معروفی و اسماعیل مهرتاش که خودشان آبروی موسیقی این مرز و بوم هستند. خود استاد نیز نوازنده زبردست تار بوده است. شیوه نوازندگی او با مهارت مثال‌زدنی پنجه، سرعت مضراب و از همه مهم‌تر پختگی و بیانی همراه بوده که مرحوم روح‌الله خالقی در خاطره‌های خود می‌گوید وقتی صدای سازش را شنیدم، ابتدا خیال کردم کسی پیانو می‌زند.  آثار منتشرشده او به‌صورت کتاب، همچون دستور تار و تعلیمات موسیقی، یا آثار صوتی‌اش، همچون سرود خاک ایران و دخترک ژولیده، و حتی آثار نمایشی این استاد برجسته بسیارند. اما بهتر است هر علاقه‌مند به موسیقی دستگاهی بداند که نشانه‌های عرضی شامل کرن و سری یادگاری نمادین از زحمات اوست که بر پیکره بیشتر قطعه‌های ایرانی نقش بسته است و زدودنی نیست.
علینقی وزیری (۹ مهر ۱۲۶۵ –۱۸شهریور ۱۳۵۸)