استاد پیر مقهور نمی‌شود

  حافظ روحانی   

حسین بهزاد تا زمان فوتش در سال1347 مورد احترام است و جایگاهش به‌عنوان یکی از آخرین بازماندگان یک سنت تصویرگری همچنان مورد توجه. هوشنگ کاظمی در مصاحبه‌ای توضیح می‌دهد که در زمان تأسیس هنرکده هنرهای تزئینی در سال1339 نظرات حسین بهزاد انگار برای مدیران وقت اداره کل هنرهای زیبا اهمیت داشته. نمی‌دانیم که آیا در آن روزهای اواخر دهه1330 او سمتی اداری داشته یا نه، ولی همین گفته هوشنگ کاظمی تا حد زیادی نشان می‌دهد که حسین بهزاد آنچنان شهرت و اعتبار داشته که نظرات‌ مخالفش لااقل برای مدیران وقت مسئله‌ساز بوده است. حسین بهزاد در سال1314 به فرانسه می‌رود و کمی بیش از یک‌سال را در فرانسه می‌ماند. به قول خودش این سفر نگاهش را تغییر می‌دهد، آنچنان که او نیز مانند بسیاری دیگر از نگارگران هم‌دوره‌ا‌ش می‌کوشد آموزه‌های تصویرگری غیرایرانی را با مهارت و تکنیک نگارگری ترکیب کند و زبانی جدید بسازد. هر چند بهزاد تا پایان عمر، نماینده یک جریان و سنت است که با هجمه هنر مدرنیستی، آرام‌آرام به حاشیه رانده می‌شود، اما او نیز با وجود مقاومت در برابر تغییراتی که لاجرم در حال وقوع است، به شکل جدی با جریان تازه مواجه می‌شود و این مواجهه را مدیون سفر به فرانسه است؛ قبله آمال مدرنیست‌ها که هر چند او را مغلوب نمی‌کند اما انگار تأثیرش را می‌گذارد.