تحفه جنوب

 جواد نصرتی 

فوتبال در ابتدای قرن، نشانه‌ مدرن‌گرایی و پدیده نوی پایتخت بود. هیجان آن، تازه مردم را درگیر کرده بود و حکومت عامدانه به ترویج آن دامن می‌زد تا نشانه‌های تجدد، از طریق تفریحی بی‌نظیر در زندگی مردم نفوذ کند. همه این‌ حس رقابت‌ و هیجان اما برای جنوبی‌ها و به‌خصوص مسجد‌سلیمانی‌ها خاطره بود. مسجدسلیمان، محل تولد فوتبال ایرانی است البته از پدری خارجی. مدارس میسیونری فوتبال را به فرزندان طبقات الیت جامعه معرفی کردند اما این انگلیسی‌ها بودند که طبقه کارگر را آلوده فوتبال کردند. کارگران شرکت نفت ایران و انگلیس، در کنار میادین نفتی آبادان، علاوه بر فوتبال، کریکت، هاکی، تنیس، ‌اسکواش و گلف هم بازی می‌کردند اما این فوتبال بود که وارد زندگی کارگران شد. آنها ابتدا تماشاچی بودند، بعد آرام‌آرام جایگزین بازیکنان تعویضی بریتانیایی شدند و در نهایت، تیم خودشان را تشکیل دادند. ایرانی کردن فوتبال توسط آنها، چندان بی‌مشقت هم نبود و محافظه‌کاران، به‌خاطر اختلاط با «کفار» و پوشیدن شورت ورزشی، به آنها حمله می‌کردند و حتی در مواردی آنها را با سنگ می‌زدند. اما فوتبال در مسجدسلیمان، پا گرفت و نه‌تنها این شهر پیش از تهران و هر جای دیگری لیگ فوتبال خود را داشت که مسابقات بین‌المللی هم در آن برگزار می‌شد و تیم انگلیسی‌ها و اسکاتلندی‌ها سالانه در آن با هم رقابت می‌کردند.