نکته بازی

عارف؛ سلطان غم‌ها
عارف غلامی در بازی با فولاد  2 کارت زرد آبکی گرفت، اخراج شد، تیمش باخت و خودش هم مسابقه با سایپا را از دست داد. بعد از پایان بازی در رختکن 2 بازیکن تیم طوری به او تاختند که فرهاد مجیدی ناچار شد با آنها برخورد کند. همینطور شایعه شده بزرگان تیم خواهان کسر قرارداد غلامی هستند تا درس عبرتی برای بقیه شود. حالا همه اینها به کنار، غم‌انگیزترین بخش داستان برای عارف می‌دانید کجاست؟ اینجا که باشگاه استقلال بعد از بازی با فولاد به کمیته انضباطی نامه زد و تقاضا کرد کارت قرمز علی کریمی را پاک کنند؛ یعنی کریمی که آن ضربه را زده و عامل اصلی همه این اتفاقات بوده، برای استقلالی‌ها مهم‌تر از عارف غلامی است و در این باشگاه اصلا کسی دنبال بخشودگی آقای مدافع نبوده! آقا شما چه کار می‌کنی با این همه محبوبیت؟

انصراف از انصراف
به‌نظر می‌رسد کم‌هزینه‌ترین کلمه در تاریخ فوتبال ایران واژه «انصراف» است. تراکتورسازی خیلی راحت 4‌ماه تمام از این کلمه سود برد و کلی توجه جلب کرد، اما مدیران باشگاه شب نخستین مسابقه‌شان در بازگشایی لیگ برتر، بیانیه دادند و گفتند به‌خاطر هواداران در لیگ باقی می‌مانند! یعنی حتی پسر مدیرعامل یا مالک تراکتور هم در طول این 4‌ماه یک سر سوزن احتمال نمی‌داد این تیم واقعا از مسابقات انصراف بدهد. خب، پس این چه الم‌شنگه‌ای بود که راه انداختید؟ از آن طرف هم باشگاه استقلال بعد از بازی با فولاد بیانیه داد و تهدید کرد درصورت تداوم برخوردهای دوگانه از لیگ انصراف می‌‎دهد، اما کمتر از 24 ساعت بعد مدیرعامل باشگاه با سرمربی و بازیکنان در تمرین هم‌قسم شدند که سایپا را ببرند. خب پس بیانیه چی بود؟ چه کار می‌کنید کلا؟

سقف شما همانجاست
کاری به حاشیه‌های اخیر پیش آمده برای رامین رضاییان نداریم. با اینکه افراد شناخته‌شده باید بیشتر از دیگران مراقب رفتارهایشان باشند، اما باز خوب نیست به زندگی خصوصی آدم‌ها سرک بکشیم. آنچه اما در مورد رامین به شکل بی‌رحمانه باید نقد شود، خبر تمدید قرارداد او با الشحانیه است؛ خبری که اگر درست باشد، سال‌های دهه چهارم زندگی رامین را هم به تاراج خواهد بود. رضاییان هم‌اکنون 31ساله است و این تصمیم همچنان او را در لیگ قطر و تیم الشحانیه نگه خواهد داشت. کاراکتر اجتماعی رضاییان به کنار، اما او در پست خودش واقعا بازیکن خوبی است و توانایی‌های فنی زیادی دارد. رامین می‌توانست در اروپا بازی کند، اما انتخابش این نبود. او حتی در پرسپولیس هم نماند، شاید چون نگاهش به زندگی و فوتبال جور دیگری است. بعدا چه حسرت‌ها که نخواهی خورد... .