بیش از پلیس به مددکار نیاز داریم

اوپال تومتی در سال2013 در کنار پاتریس کالرز و آلیشیا گارسا جنبش «جان سیاهان ارزش دارد» را بنیان گذاشتند. کار آنها به‌صورت گسترده در اعتراض‌های سراسری در آمریکا مورد استقبال قرار گرفت و به نماد اعتراض سیاهان تبدیل شد. حالا بعد از قتل جورج فلوید توسط یک افسر پلیس در شهر مینیاپلیس و اعتراض‌های سیاسی بعد از آن، جنبش جان سیاهان ارزش دارد بار دیگر به بزرگ‌ترین داستان در آمریکا تبدیل شده است. تومتی که حالا مشاور سازمان‌های مدافع حقوق سیاهپوستان است، در گفت‌وگو با مجله نیویورکر، از آینده جنبش جان سیاهان ارزش دارد گفته است. خلاصه این گفت‌وگو را می‌خوانید.


این اعتراض‌ها چه تفاوتی با اعتراض‌های پیشین دارند و فکر می‌کنید تفاوت آن به‌خاطر چیست؟
ما این بار خشم و ناامیدی زیادی را می‌بینیم. قتل بربرگونه جورج فلوید مردم را بسیار خشمگین کرده است. اما این رویدادها، بعد از بحران همه‌گیری کرونا روی داده است. ما میلیون‌ها انسان را دیده‌ایم که بیکار شده‌اند و دست به دهان، زندگی می‌کنند. آنها بسیار ناراحت و نگران هستند چون دولت هیچ برنامه‌ای برای رسیدگی به نگرانی‌های اصلی آنها ندارد.
این تظاهرات متفاوت است چون مردم در دوران سختی قرار دارند و مسئله را بیشتر از گذشته شخصی می‌دانند و به رویدادها حساس هستند. حالا افرادی که بیشتر مجبور بودند سر کار بروند، وقت بیشتری برای رفتن به محل اعتراض‌ها دارند. آنها همچنین وقت بیشتری دارند تا به سختی‌هایی که تحمل می‌کنند فکر کنند. به‌خاطر همین حجم اعتراض‌ها نسبت به گذشته بیشتر است. آنها علاوه بر قربانیانی که نامشان را به زبان می‌آورند، به‌خاطر خودشان و خانواده‌هایشان هم به خیابان‌ها آمده‌اند چون نمی‌دانند بعد از فلوید نوبت کیست و واقعیت‌های اقتصادی قرار است چه بلایی سرشان بیاورد؟!
آیا مردم در اعتراض‌ها باید درخواست‌های مشخصی داشته باشند یا این کار دیگران است؟ چون مردم در اعتراض‌ها پلاکاردهایی در دست دارند و اصلاحات مشخصی را درخواست می‌کنند.
این مهم است که ما درخواست‌های مشخصی داشته باشیم اما از نظر من، مهم‌تر این است که مردم در ذهن خود فراتر از اتفاقات این روزها، به راه‌حل‌های بزرگ‌تر فکر کنند. ما راه‌حل‌های خودمان را داریم. ما می‌خواهیم به حقوق معترضان احترام گذاشته شود. ما می‌خواهیم سرمایه‌گذاری در پلیس کم شود و به جای آن به جوامع سیاهپوستان رسیدگی شود. ما می‌خواهیم کنترل جوامع سیاهپوستان در دستان خودمان باشد. هر شهری خواسته‌های مشخص خود را دارد. سازمان‌دهندگان اعتراض‌های محلی، سال‌هاست فعالیت می‌کنند و همین حالا گزارش‌ها و سیاستگذاری‌های خاص خود را دارند. چیزی که می‌خواهیم این است که به این تلاش‌ها اهمیت داده شود.
فعالان حقوق سیاهپوستان، وقتی که اعتراض‌ها از جانب مردم رنگ خشونت به‌خود می‌گیرد 2مسئله را مطرح می‌کنند؛ اول اینکه این خشونت‌ها مسائل مهم را زیر سایه می‌برند و مسئله دیگر این است که کار بدی است و توجه را از اکثریت معترضان صلح‌طلب می‌گیرد. شما درباره این مسئله چه فکر می‌کنید؟
من فکر می‌کنم صحبت در این‌باره خیلی پیچیده است و عموما فکر می‌کنم که نمی‌شود از دست رفتن جان انسان‌ها را با از دست رفتن املاک و دارایی مقایسه کرد. ما روی این مسئله که چطور تقاضاهایمان را برآورده کنیم تمرکز کرده‌ایم. ما می‌خواهیم برای علاقه و عشقمان به جان انسان‌ها بیشتر از علاقه‌مان به اموال، ارزش قائل شویم.
از نظر شما کاهش بودجه پلیس باید چطور باشد؟
بودجه پلیس بیش از حد باد کرده است. یک نشانه آن نظامی‌شدن بیش از حد پلیس است. آنها طی یک شب به میزان حیرت‌آوری از تجهیزات دست پیدا می‌کنند. این یعنی آنها منابع عظیمی در اختیار دارند. علاوه بر آن، تعداد نیروهای پلیس در محله‌های فقیرنشین افزایش یافته است. این یعنی افراد رنگین‌پوست بیشتری با مجریان قانون سر و کار خواهند داشت. اما مردم در این محله‌ها بیشتر از نیروهای پلیس، به مددکاران اجتماعی نیاز دارند. این بودجه باید برای تحصیل مردم استفاده شود. ما می‌خواهیم وقتی این محلات دچار بحران می‌شوند، روانشناس کافی وجود داشته باشد تا مردم به آنها مراجعه کنند. ما نمی‌خواهیم وقتی که مردم از گیت ورودی مترو می‌پرند، دستگیر شوند. مسئله این است که آنها پول خرید بلیت ندارند. ما به برنامه اشتغال تابستانی برای بچه‌هایمان نیاز داریم. مردم در اعتراض‌ها واقعا خلاق بودند (که این درخواست را مطرح کرده‌اند). این دقیقا تصور درست از امنیت برای مردم است.
کاهش بودجه پلیس نوعی سرمایه‌گذاری در این محلات است. افزایش بودجه پلیس بعد از برخوردهای خشن آنها با مردم، سیلی به‌صورت رنگین‌پوستان است. مقامات محلی برخوردهای خشن پلیس را می‌بینند اما با این حال بودجه آن را افزایش می‌دهند.
چقدر درباره مسائل بهداشتی و سلامتی در این اعتراض‌ها نگران هستید؟
نگرانی درباره همه‌گیری بسیار بالاست اما شما می‌توانید در خانه بمانید و منتظر بیماری باشید یا به خیابان بروید و برای یک زندگی با کرامت بجنگید. آنها نشان داده‌اند که حاضرند برای این کار ریسک کنند. من از کاری که صدها هزار نفر، اگر نگوییم میلیون‌ها نفر، کرده‌اند بسیار شگفت‌زده هستم. آنها با وجود خطر به خیابان رفته‌اند. من از کار آنها حیرت می‌کنم. آنها واقعا شجاع هستند. آنها کسانی هستند که این کشور نیاز دارد. البته همیشه می‌شود ماسک هم زد و مردم هم این کار را می‌کنند.