چهره تازه حیاتی از حیاتی

فهیمه پناه‌آذر ـ روزنامه نگار

ممنوع‌الکاری چه تصویری باشد و چه صوتی در رسانه ملی امری رایج است؛ هر کسی از خط قرمزهای سازمان و حتی سلیقه‌های شخصی برخی از مدیرانش عبور کند، محکوم به این ممنوع‌الکاری است؛ فرقی هم نمی‌کند یک سال سابقه کار داشته باشد یا ۴۰ سال این سابقه را به دوش بکشد. حالا نوبت محمدرضا حیاتی است.
حیاتی به‌خاطر یک اظهارنظر ممنوع از کار و اصطلاحا «ممنوع‌الکاری» شده است. دلیل این ممنوع‌الکاری هم تمجید حیاتی از چند چهره فرهنگی خارج از جریان رسمی بوده است. حیاتی که بازنشسته شده و بعد از بازنشتگی‌اش به کارش ادامه می‌دهد، گفته: «از سوی سازمان تماس گرفتند و گفتند فعلا نیایید. ‌من هم گفتم چشم. من که بازنشسته شدم و همان موقع هم قبل از دستور شما تقاضا کردم اگر امکان دارد دیگر نباشم. بالاخره ممکن است شخص آقای علی عسگری، مدیر خبر، معاون سیاسی و دیگر دوستان از حرف من ناراحت شده باشند، ولی هر حرفی زدم فقط از روی صداقت و حرف دلم و مردم بوده است.»
محمدرضا حیاتی سال‌های سال است که گویندگی خبر را بر عهده دارد؛ چه زمان انقلاب و اوج انقلاب که کسی به واسطه وضعیت جامعه حاضر نبود از خانه بیرون بیاید او به همراه چند نفر دیگر در استودیو حاضر می‌شدند و چه در زمان جنگ و بمباران‌ که او همچنان خبر می‌گفت. حتی در دهه۸۰ که برخی دست از کار کشیدند، او همچنان مجری اخبار بود. حیاتی فارغ از نگاه‌های سیاسی شناخته شده، کارش را انجام ‌داده و می‌دهد. حیاتی ازجمله افرادی است که شاید خود را وارد هیچ جریان سیاسی و حتی نگاه و تحلیل سیاسی نکرده، اما با توجه به تجربیاتش به خوبی خطوط قرمز سازمان و نگاه‌های فردی و سلیقه‌ای مدیران سازمان را می‌شناسد. او خوب می‌داند که بردن نام چه کسانی در چارچوب‌های معاونت سیاسی و پخش اخبار سازمان جرم محسوب می‌شود. حیاتی خیلی خوب می‌داند که از دیدگاه مدیران سازمان، پرسوناژ مجری اخبار مهم و شخصیت‌های مهم سیاسی کشور نمی‌تواند جدا از پرسوناژ واقعی و سلیقه شخصی‌اش باشد. باور کردنش سخت است که حیاتی حتی فکرش را هم نمی‌کرده که نام بردن از این افراد جرم است؟  خاطره و صدای حیاتی با برخی از اخبار درهم تنیده شده است. نام محمدرضا حیاتی با این خاطره در ذهن‌ها می‌ماند. انگار او می‌خواسته برای پایان این خاطره‌ها، خاطره‌ای متفاوت از خود بسازد. حالا مجری اخبار سیاسی قهرمان اخبار حاشیه‌ای سیاسی هم شده است. پایان حیاتی ادامه حیات روش سازمانی است که با روش‌های رایج خود در دایره‌ای تنگ‌ و تنگ‌تری خودش می‌ماند و خودش.