ما شیعیان علی ع

محمدتقی رهبر _ عضو جامعه روحانیت مبارز

پیامبر اکرم(ص) درباره سیره امام علی(ع) به عمار یاسر سفارش می‌کنند که ‌ای عمار! اگر دیدی علی به تنهایی از یک راه می‌رود و تمام مردم به راهی دیگر، تو راه علی را برو، زیرا که او تو را از مسیر هدایت و رستگاری خارج نسازد. این سعادت ما شیعیان است که خود را پیرو و راهروی امیرالمومنین(ع) می‌دانیم؛ بزرگواری که معراج و شهادتش به لیالی گرانقدر قدر گره خورده است، آن که به شب قدر عظمت داد. کی این فضیلت نصیب خلق‌الله می‌شود که در شبی که قرآن درباره آن می‌فرماید «خیر من ألف شهر» - شبی که بهتر از هزار شب است- به معراج رود و این شب به نام ایشان پیوند بخورد؟ و چه خوش گفته است شهریار درباره این شاه عرب: 
پیشوایی که ز شوق دیدار/ می‌کند قاتل خود را بیدار... در جهانی همه شور و همه شر /‌ ها علی بشرٌ کیف بشر
شهادت امام علی(ع) در شبی بدین عظمت، درسی برای ما شیعیان مولاست که در شب قدر، زندگی‌مان را به این شب بسپاریم. از سیره علی(ع) پیروی کنیم و از زندگی آن «ابرمردی که مظلوم بود»  * درس بگیریم و سلوک ایشان را سرمشق زندگی خود کنیم. احسان و نوع‌دوستی امام علی(ع) با ولایت امیر برای ما معنا پیدا می‎کند. بر ما شیعیان است که نگذاریم نهج‌البلاغه همچون علی(ع) مظلوم بماند. سیره و فرامین و دستوراتش را استفاده کنیم؛ همانطور که نهج‌البلاغه تجلی قرآن بود و آن را اخ‌القرآن می‌گفتند، هر شیعه‌ای باید این کتاب را در کنار قرآن داشته باشد و به فرموده رهبر معظم انقلاب «نهج‌البلاغه در حقیقت شخصیت خطی و رسمی امیرالمؤمنین است؛ یعنی خود علی نهج‌البلاغه‌ مجسم است و این یکی دیگر از خصوصیات امیر مؤمنان است که آنچه می‌گوید عمل می‌کند. آنچه می‌خواهد در زندگی خود هم آن را پیاده می‌کند.»
نهج‌البلاغه تجلی شیعه بودن است. راه و رسم زندگی امیرالمومنین(ع) را نشان داده است و می‌توان به این کتاب رجوع کرد. شیعه به نهج‌‎البلاغه احتیاج دارد. شیعه علی باید راه و رسم زندگی امیرالمومنین را به جامعه نشان دهد. امیر چنان به سمت مظلومان و فقرا می‌چرخید که وقتی شنید یکی از کارگزارانش به نام عثمان بن حنیف در یک مهمانی باشکوه حضور پیدا کرده است نامه نوشت بدو که «‌ای پسر حنیف، به من خبر رسیده که مردی از جوانان اهل بصره تو را به مهمانی خوانده و تو هم به آن مهمانی شتافته‌ای، با غذاهای رنگارنگ و ظرف‌هایی پر از طعام که به سویت آورده می‌شده پذیرایی‌ات کرده‌اند، خیال نمی‌کردم مهمان شدن به سفره قومی را قبول کنی که محتاجشان را به جفا می‌رانند و توانگرشان را به مهمانی می‌خوانند. به لقمه‌ای که بر آن دندان می‌گذاری دقت کن، لقمه‌ای را که حلال و حرامش بر تو روشن نیست بیرون افکن و آنچه را می‌دانی از راه‌های حلال به‌دست آمده بخور.»
اسلام مکتبی است که علی(ع) را تربیت می‌کند و الگوی ما در ساده‌زیستی، در عدالت، در اخلاق، در نوع‌دوستی و حکومت امیرالمومنین علی(ع) است. ما توفیق تشیع را باید در عمل هم نشان دهیم. در رفتار، در گفتار، در حساسیت به بیت‌المال، در سیاست و مدیریت راه و رسم علی را پیش روی خود داشته باشیم. 
*  نام کتابی از نویسنده درباره امام علی(ع)