اهمیت پخش زنده

سعید مروتی- روزنامه‌نگار

کرونا آمده و فوتبالی در کار نیست. الان ما زیادی خوشحالیم که در این وضعیت به فوتبال فکر می‌کنیم؟ آنها که دغدغه‌شان از دست دادن مراودات فامیلی و گعده‌های دوستانه است، مسئله‌شان جدی‌تر از ماست؟ من اینگونه فکر نمی‌کنم. برای کسانی که فوتبال، بخش مهمی از زندگی‌شان است، این روزها به شکل ویژه‌ای کلافه‌کننده است. قاعدتا در مورد شرط‌بندها حرف نمی‌زنیم که کارشان را با لیگ بلاروس راه می‌اندازند. برای عده زیادی دنبال کردن لیگ‌های معتبر بخشی مهم از زندگی است و در مورد خودم فوتبال یکی از مهم‌ترین بهانه‌ها برای ادامه دادن است؛ چیزی فراتر از دلخوشی صرف که نزدیک به 4دهه است با آن زندگی می‌کنم.زمان آخرین قهرمانی تیم محبوبم -لیورپول- دبیرستانی بودم و امسال در یک قدمی قهرمانی، کرونا همه‌‌چیز را متوقف کرد. در لیگ داخلی هم تیم مورد علاقه‌ام در آستانه پوکر قهرمانی قرار دارد. تازه اگر هیچ کدام اینها هم نبود، نیمه‌کاره ماندن این همه مسابقه، خودش به تنهایی برای کلافگی کفایت می‌کند. مایی که آدرنالین خونمان با فوتبال زنده بالا و پایین می‌رود، در این روزهای کرونایی، چقدر باید خودمان را با تماشای فوتبال‌های قدیمی گول بزنیم؟ در پاسخ به این سؤال که آیا فوتبال جایگزینی دارد جواب من منفی است؛ چون هیچ‌چیزی نمی‌تواند جای خالی‌اش را پر کند. شخصا در این مدت هر فوتبال خاطره‌انگیزی را که می‌شد تماشا کردم ولی نشد که بشود. چیزی جای پخش زنده را نمی‌گیرد. و ما چاره‌ای جز صبوری نداریم. ما که نوجوانی‌مان را با ایان راش کبیر سر کرده‌ایم، خاطره سر خوردن استیون جرارد هنوز آزارمان می‌دهد و 3 دهه منتظر قهرمانی لیورپول مانده‌ایم، چشم انتظار شروع دوباره‌ایم؛ مایی که پوکر قهرمانی پرسپولیس، برایمان نه آرزو که واقعیتی ملموس و در دسترس است؛ مایی که دلمان برای کل‌کل‌های فوتبالی لک‌زده و این روزها بیشتر از همیشه به اهمیت جادوی فوتبال پی برده‌ایم؛ به لحظه‌ای که داور سوت آغاز بازی را می‌زند تا ضیافت شروع شود.