خروج «طلا» از مس

مسعود میر ـ روزنامه‌نگار

حالا دیگر می‌توان با قطعیت بیشتری این فرضیه را پذیرفت که سازندگان آثاری که خودشان بهتر از هر تماشاگری می‌دانند در اکران فیلم‌شان، موفقیتی انتظارشان را نمی‌کشد کرونا و اکران آنلاین به بهانه کرونا را دودستی چسبیده‌اند.
نه اشتباه نکنید، من و ما نه‌تنها مخالفتی با اکران آنلاین فیلم‌ها چه در ایام کرونایی و چه در زمان بازگشایی مجدد سینماها نداریم بلکه فقط در حیرتیم از اینکه بعضی فیلمسازان چرا تصمیم خودشان را برای نمایش فیلم به‌صورت آنلاین چونان لطفی عظیم در حق سینمادوستان قلمداد می‌کنند؟
بعد از نمایش آن‌لاین خروج حالا نوبت به نمایش فیلم طلا ساخته پرویزشهبازی رسیده است که در مسیر اکران آنلاین عیار خود را پیش تماشاگران خانه نشین این روزها محک بزند.ابراهیم حاتمی کیا می‌دانست که دیگر اقبال عموم تماشاگران را به‌خاطر مواضع سیاسی فیلم‌هایش از دست داده و با خروج آ‌نلاین توانست تا حدودی از زیر فشارها درباره قضاوت فیلمش در اکران سینماها نجات یابد.
پرویز شهبازی هم هرچند کارنامه قابل دفاعی داشت اما با یکی، دوکار اخیرش نشان داد که دیگر آن کارگردان محبوب نفس عمیق و عیار۱۴ نیست و با مالاریا و طلا فقط مشغول گذران روزگار با فیلمسازی است. طلا هرچند بازیگران خوبی دارد اما جز یک پایان آبرومند چیز دندان‌گیری ندارد و  هنگام نمایشش در جشنواره فجر هم خیلی‌ها را ناامید کرد.
طلا در واقع مس بود و شهبازی هرچند توانسته بود رامبدجوان و محمدشایسته را به‌عنوان تهیه‌کننده، مجاب به همراهی با خودش کند اما نتوانسته بود از معدن قصه جوان‌هایی که می‌خواهند کاسبی راه بیندازند و عاشقی کنند و البته دلار بدزدند، اثری جذاب استخراج کند.
طلا می‌آید تا اکران آنلاین از سیطره خروج، خارج شود ولی هنوز باید به این مهم فکر کرد که اکران آنلاین قرار است در تصرف مس‌ها باشد؟