یکی از کلیشه‌ای‌ترین حرف‌ها در فوتبال ایران این است که همه باید کمک کنند تا علی دایی رئیس فدراسیون فوتبال ایران یا رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا شود. تحقق این‌رؤیا اما 2 اشکال جدی دارد؛ نخست اینکه دایی اصولا علاقه‌ای به مدیریت ندارد و بارها هم این مسئله را عنوان کرده است. او بعد از آویختن کفش‌ها (که همین کار را هم در دیرترین زمان ممکن انجام داد!) در فوتبال شیفته مربیگری است و تحت هیچ شرایطی نمی‌تواند ارتباطش را با مستطیل سبز و زمین چمن آن قطع کند. او دوست دارد تیمش را ارنج کند و لب خط فریاد بزند؛ حتی اگر استادیوم کاملا خالی باشد. خود شهریار هم بارها این مسئله را عنوان کرده و گفته کوچک‌ترین علاقه‌ای به تصدی کارهای مدیریتی ندارد. بنابراین روشن نیست که این همه اصرار گاه و بیگاه برای چه انجام می‌شود. آخرین نفر از تکرارکنندگان این ایده، نیما نکیسا‌ست که گفته مسئولان باید به دایی التماس کنند تا بیاید و ریاست فدراسیون را بپذیرد؛ اما وقتی خودش علاقه ندارد، چه کار می‌شود کرد؟
ابهام دوم اما مربوط به توانایی مدیریتی دایی است. در حقیقت شهریار با وجود همه ارزش‌هایش به‌عنوان بازیکن و تجاربش در کسوت مربی، هرگز در فاز مدیریتی محک نخورده و هیچ‌کدام از کسانی که اصرار دارند او پستی مثل ریاست فدراسیون را بپذیرد، تصویر روشنی از توانایی دایی در این عرصه ندارند. بنابراین واقعا از کجا می‌شود فهمید آقای گل فوتبال دنیا، حتما مدیر خوبی هم هست؟ به این ترتیب شاید بد نباشد یک‌بار برای همیشه به این کلیشه پایان بدهیم.
دایی و مدیریت؛ نه به 2دلیل
در همینه زمینه :
