ایران به شورای امنیت نامه بنویسد

حشمت‌الله فلاحت‌پیشه‌؛ ‌عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس

همه بخش‌های حکومتی کشور باید برای گذار از دوره بحران کرونا فعال شود. جمهوری اسلامی ایران هم در معرض بیوتروریسم قرار دارد و هم با تحریم‌های ظالمانه شامل دارو مواجه است. برخلاف دروغ آقای ترامپ و پمپئو در آمریکا تحریم‌ها شامل دارو نیز هستند. خریداری دارو برای ایران سخت است، وقتی هم که امکان خرید دارو وجود دارد، چون نقل و انتقال مالی صورت نمی‌گیرد، عملا نمی‌توان خریدی صورت داد. 
شرایط برای ایران سخت است و بر همین مبنا 2دسته کمک‌ها را می‌توان جذب کرد؛ نخست از سازمان‌های بین‌المللی که درقبال این موضوع وظیفه دارند و با کمیسیون‌های خاصی که دارند کمک‌هایی را سامان می‌دهند. کشوری مانند ایران سال‌ها حق عضویت به سازمان ملل پرداخت کرده است تا در چنین روزهایی که دچار بحران می‌شود، بتواند از کمک‌های بین‌المللی بهره‌مند شود. دنیا باید درقبال ایران احساس وظیفه کند و این وزارت امور خارجه است که باید نقش جذب کمک‌ها و فناوری‌ها را به‌خوبی ایفا کند. 
ایران باید احکام خاصی را از سازمان ملل متحد و شورای امنیت درخواست کند. این احکام در قالب وظیفه سازمان ملل مقابل مردم دنیا از جمله ایران باید موانع تحریمی را بردارد. وزارت امور خارجه در چنین شرایطی باید به صورت رسمی به شورای امنیت سازمان ملل متحد شکایت کند و از این سازمان بخواهد برای برداشته شدن مانع تحریم که مقابله با کرونا در ایران را دشوار می‌کند، به ایران کمک کند. این کار را وزارت امور خارجه انجام نداده است، در حالی که می‌توانست زودتر انجام دهد. الان هم وزارت امور خارجه باید رسما از شورای امنیت سازمان ملل متحد و دبیرکل بخواهد موانع تحریمی برداشته شود.
قسمت دوم مربوط به کشورهای دیگر جهان است. ایران در زمره چند کشور اصلی دنیاست که هرگاه بحران در هر جای دنیا شکل گرفته، جمهوری اسلامی ایران از طریق هلال احمر و سایر دستگاه‌های مربوطه، برای کمک به کشورهای دنیا پیشگام بوده است. در عین حال برخی کوتاهی‌ها باعث شده است تا کمک‌ها سامان نیابد. به‌عنوان مثال در زمان زلزله کرمانشاه، ترکیه قرار بود 15هزار بسته کامل که بسته بحران است و شامل چادر و اقلام غذایی را به ایران تحویل دهد، ولی فقط به علت سهل‌انگاری عملا این کمک‌ها جذب نشد. وزارت امور خارجه باید وظیفه جذب کمک‌ها را برای همه سفارتخانه‌ها تعریف کند.  نکته سوم در موضوع خاص، چین است. ایران یکی از معدود کشورهایی بود که هم در زمینه موضع‌گیری و هم ارسال برخی اقلام مقابله با کرونا به چین کمک کرد. نامه آقای ظریف به وزارت خارجه چین مبین این کمک‌ها بود. ایرانی‌ها رسما در شیوع کرونا در چین چند میلیون ماسک فرستادند و برخی خدمات‌رسانی‌ها به مسافران چینی صورت گرفت که هیچ کشوری انجام نداد. درحالی که یکی از فرضیه‌های ورود کرونا به چین همین اصرار بر ادامه مراودات بود.
در چنین شرایطی ایران کمکی از چین نمی‌خواهد، جز کمک علمی و فناوری. طی روزهای اخیر روزی هزار نفر به مبتلایان کرونا در ایران اضافه شده ،  ولی در چین به 40نفر در روز کاهش یافته است. نیاز است روش چینی‌ها در کنترل شیوع بیماری از طریق یک رایزنی به هیأت مشترک وزارت امور خارجه و وزارت بهداشت از ایران اعلام شود. نکته چهارم نحوه کمک‌های مالی بین‌المللی به ایران است. جمهوری اسلامی ایران در بهره‌برداری از کمک‌های صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی خساست به خرج نمی‌دهد. 18درصد آرا در بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول متعلق به آمریکاست، یعنی براساس تعداد کشورها نیست، بلکه براساس سهامی است که کشورها در آنجا سرمایه‌گذاری کرده‌اند. بخش عمده دیگر مال اروپاست. رئیس و نایب رئیس بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول حتما باید ترکیبی از آمریکایی و اروپایی انتخاب شوند. علاوه بر این، کشورهای پولدار دیگری مانند عربستان نیز در این نهادهای مالی صاحب رأی هستند. اگر نامه ایران به شورای امنیت ارسال شود و طی آن خواسته شود تا به وظایف خودش درقبال صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی و شوراهای وابسته به سازمان ملل متحد عمل کند تا به‌صورت خاص به ایران کمک شود، می‌شود برخی کارها را صورت داد. در این شرایط تنها بحث ملت ایران مطرح نیست. ایران در شاهراه دنیا قرار دارد و عدم توجه به این کشور با 83میلیون جمعیت ممکن است کرونا را به کشورهای دیگر منتقل کند.