محمد عدلی/ دبیر گروه اقتصاد
اقتصاد ایران از گردنه سخت عبور کرده و به ثبات در رشد اقتصادی می اندیشد. دهه 90 برای اقتصاد دو روی متفاوت داشته است؛ نیمه نخست آن جملگی با رکود همراه بود اما نیمه دوم این دهه، هوایی تازه در فضای اقتصاد دمیده شد. هرچند با وجود ثبت نرخ رشد بالا در سال‌های 95 و 96، طعم رونق در بدنه جامعه چشیده نشده و گلایه‌های اقتصادی به اعتراض بدل شده است اما تداوم این مسیر می تواند به ترمیم نارسایی‌ها بینجامد.
در نیمه اول دهه90 نرخ رشد اقتصادی عموما در محدوده زیر صفر نوسان داشت و در سال‌های 90 و 93 نیز هرگز از کانال 3درصد بالاتر نیامد. طولانی شدن رکود در این سال‌ها ضربه‌ای به بدنه اقتصاد وارد کرد که نرخ رشد اقتصادی 12.5درصدی در سال95 و رشد بالای 4درصد در سال96، توان جبران آن را نداشته است. رسیدن به رشد پایدار و جبران عقب‌ماندگی‌ها در اشتغالزایی به هدف اصلی سیاستگذاران و اقتصادگردانان بدل شده است. مسعود نیلی در اولین سال فعالیت دولت حسن روحانی اعلام کرده بود که نرخ رشد صفر تا 4درصد نشانه خروج از رکود و نرخ رشد بالای 4درصد نماد رونق است.
برای اولین بار در دهه90 رشد اقتصادی مثبت و البته بالاتر از 4درصد برای 2سال متوالی تکرار شده است. این موضوع به نقطه امید برای رسیدن به رشد پایدار بدل شده است. رشد اقتصادی سال95 مدیون بخش نفت بود اما در سال96 بخش‌های کشاورزی، صنایع و معادن، نفت و خدمات تقریبا رشدی متوازن داشته‌اند. ملموس شدن رونق اما نیاز به تزریق آن به مویرگ‌های اقتصاد دارد به این مفهوم که رشد تولید نه تنها در صنایع بزرگ که در سطح بنگاه های کوچک و متوسط همه‌گیر شود.
ماموریت اقتصاد در سال97 این است که رشد اقتصادی به بخش‌های کوچک نفوذ کند. تقویت تقاضا یکی از نیازهای رسیدن به رونق در کسب و کارها و ملموس شدن آن در سطح جامعه است. افزایش ارزش‌افزوده تولید در بخش‌های کوچک و متوسط می‌تواند برنامه دولت برای اشتغالزایی یک میلیون نفری را در سال پیش‌رو عملیاتی کند.
