تهران؛ قاب عکسی از تمام مردم

ناهید خداکرمی-عضو کمیسیون سلامت، محیط‌زیست و خدمات شهری |

رؤیای من برای تهران را نمی‌شود تقلیل به یک موضوع داد. می‌توانم بگویم رؤیاهای زیادی برای تهران دارم. رؤیایم شهری است که با مشارکت همه مردم اداره می‌شود. شهری پر از اتفاقات زیبا و ویژه که می‌تواند تجارت گردشگری را دوباره در آن زنده کند. شهری که آدم‌ها همه برای ساختنش دغدغه دارند و زنان و جوانان در راس آن هستند و پس از مدت‌ها اداره شهر به آنها محول شده. تهران بدون آلودگی و ترافیک حالا شاید رؤیایی دور از دسترس به‌نظر برسد، اما شاید اتفاقی باشد که با مدیر شدن افکار تازه جوانانی که دل در گروی شهرشان دارند به وقوع بپیوندد.

در رؤیای من می‌شود پتانسیل بالفعل موجود در شهر را بالقوه کرد. پتانسیل‌هایی که هرگز جدی گرفته نشده‌اند؛ پتانسیل‌هایی مثل قومیت‌های مختلفی که به تهران مهاجرت کرده‌اند. به‌نظر من تنوع فرهنگی ساکن در تهران، در چهره شهر پیدا نیست و این همه قومیت موجود یک رسم را بر خود تحمیل شده می‌بیند. 

شما در کلانشهری زندگی می‌کنید که ساکنانش ترک، کرد، لر و عرب زبان هستند و کمتر اثری از تهرانی‌های اصیل در آن است اما هیچ اثری از کردستان، لرستان، بندرهای جنوبی و آذربایجان در آن نیست. قومیت‌هایی که در کنار هم می‌توانند باعث جذب گردشگر خارجی بشوند.

در تهران می‌شود پیشینه فرهنگی و انسانی ایران را به تصویر کشید. من بسیار دوست دارم تهران قاب تصویری از تمام ایران باشد؛ قابی که هم به‌صورت فیزیکی و هم به‌صورت رفتاری نمایی از قومیت‌های ساکن در آن را به تصویر بکشد تا جذابیتی گردشگری برای جهان ایجاد کند. ما در این رؤیای شیرین از این منابع انسانی و فرهنگی برای پیشرفت ایران استفاده می‌کنیم. در این‌ رؤیا، تهران مرکز فرهنگی منطقه می‌شود و پتانسیل‌های مغفول مانده در آن به حرکت درمی‌آیند تا همه مردم افتخار کنند که پایتختی چون تهران دارند.