گپ‌وگفتی با مریم مقدم نویسنده و بازیگر «قصیده گاو سفید»
سینمای مستقل نفس‌های آخرش را می‌کشد
مریم مقدم بازیگر، فیلمنامه‌نویس و کارگردانی است که کارش را در سینما از سال 1372آغاز کرده و به‌رغم اینکه بیست و اندی سال از حضورش در این حرفه می‌گذرد، اما ترجیح داده که گزیده‌کار باشد. او به همراه بهتاش صناعی‌ها و مهرداد کورش‌نیا فیلمنامه «قصیده گاو سفید» را نوشته و به‌عنوان بازیگر هم در این فیلم حضور دارد. مقدم معتقد است بازیگر باید مثل نویسنده دارای اندیشه باشد. گپ‌وگفت ما را با او در ادامه می‌خوانید.
«قصیده گاو سفید» چه حال‌وهوایی دارد؟
«قصیده گاو سفید» فیلمی است با مضمون اجتماعی براساس دغدغه‌های خودمان که دلم می‌خواهد حتما تمام مردم ایران آن را ببینند.
ایده اولیه فیلم از کجا آمد؟
ایده اولیه این فیلم از آدم‌های دور و اطراف ما و زندگی‌هایشان و اتفاقاتی که ممکن است برای هرکس رخ دهد و تأثیر این اتفاقات روی زندگی ما گرفته شده است.
در گفت‌وگویی درباره «احتمال باران اسیدی» گفته بودید «تنهایی» موضوعی است که دغدعه شماست. این دغدغه را در این فیلم هم پی گرفته‌اید؟
بله، البته «تنهایی» موضوع این فیلم نیست ولی کاراکترهای این فیلم مثل بیشتر آدم‌های امروزی تنها هستند.
شما، علاوه بر بازیگر، یکی از 3 فیلمنامه‌نویس این فیلم هستید و طبیعتا از لحظه آفرینش ایده درگیر کار بوده‌اید. اما بعضی بازیگران ترجیح می‌دهند تا زمان جلوی دوربین رفتن زیاد به شخصیتی که قرار است نقشش را بازی کنند فکر نکنند تا اجرای بکرتری داشته باشند. تجربه شما در این‌باره چطور بوده و آیا عضو گروه نویسندگان فیلمنامه بودن تأثیری روی نقش‌آفرینی شما داشته است؟
بازیگری یعنی رسیدن به رفتار، منش و احساسات یک کاراکتر؛ یعنی تفکر و تعمق درباره انسان. به‌نظرم فرقی نمی‌کند یک بازیگر از چه زمانی با اثر روبه‌رو شود، اما مطمئنم که بدون فکر کردن نمی‌شود نقشی را بازی کرد.
با نقش‌آفرینی‌های کم تعدادتان می‌شود گفت به‌عنوان بازیگر ترجیح می‌دهید فقط در کارهای متفاوت و خاصی حاضر باشید که می‌توانید نقش شخصیت‌هایی را که بیانگر دغدغه‌های هنری و اجتماعی شما هستند بازی کنید و بازی کردن در هر نقشی در هر فیلمی مطلوب شما نیست.
به‌نظرم، بازیگر مثل هر انسان دیگری باید واجد شعور و تفکر اجتماعی و سیاسی باشد. همانطور که یک نویسنده در جهت باد نمی‌نویسد و دارای اندیشه است، بازیگر هم نباید در هر فیلمی با هر نگاهی بازی کند و باید جهان‌بینی کل اثر را بپذیرد در غیراین صورت اگر موضوع را ساده کنیم و بگوییم که بازیگر باید بتواند در هر فیلمی بازی کند، در واقع نقش بازیگر را تقلیل داده‌ایم به موجودی که در هر فیلمی مثل اکسسوار حضور دارد. من هم در هر فیلم خوبی که به من پیشنهاد شده بازی کرده‌ام و می‌کنم، اما داشتن اصول و تفکر بسیار بدیهی است و باید جزئی از رفتار اجتماعی و انتخاب هر هنرمندی باشد.
با توجه به شرایط تولید و اکران در سینمای ما، فکر می‌کنید که سینمای مستقل چه آینده‌ای داشته باشد؟
سینمای صاحب تفکر و مستقل در ایران نفس‌های آخرش را می‌کشد و البته این تقصیر مردم نیست ولی مردم می‌توانند با حمایتشان کاری کنند که این سینما در این شرایط سخت زنده بماند.
پیش‌بینی می‌کنید مخاطب چه واکنشی به «قصیده گاو سفید» داشته باشد؟
امیدوارم که مردم فیلم را دوست داشته باشند و فکر می‌کنم که موضوع فیلم برایشان مهم باشد.
در همینه زمینه :
