ای بینوا تیم ملی!

بهروز رسایلی| امیر قلعه‌نویی سرانجام لطف فرموده و مذاکره فدراسیون با او برای تصاحب نیمکت تیم ملی را تأیید کرد، اما در عین حال گفت اولویت اول، دوم و سومش سپاهان است و برای این انتقال، باشگاه باید رضایت بدهد. این مصاحبه در نشست خبری پیش از بازی سپاهان با فولاد انجام شد؛ یعنی روز دهم بهمن، درست یک سال بعد از اینکه کاروان تیم ملی کشورمان با شکست مقابل ژاپن در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا به تهران برگشت و قرار شد فدراسیون فوتبال برای دوره «پسا کی‌روش» استارت بزند. سرمربی پرتغالی پروژه هشت ساله‌اش در ایران را به پایان برده بود و حالا نیمکت تیم ملی باید به فردی دیگر سپرده می‌شد. امروز اما، دقیقا یک سال بعد از آن داستان چه می‌بینیم؟ اینکه صاحب‌منصبان کوتاه‌قامت فدراسیون، دنبال بازگرداندن یک مربی شکست خورده ایرانی روی این نیمکت هستند و به خاطرش ناچارند حتی ناز تیم باشگاهی او را بکشند. این احتمالا سریع‌ترین سقوط تاریخ ظرف تنها 370روز است!
شاید آنهایی که امروز مستاصل و بیچاره دنبال توافق با امیر قلعه‌نویی افتاده‌اند و عن‌قریب است حتی رضایت بدهند او مثل علی پروین 30سال پیش به‌طور همزمان هدایت سپاهان و تیم ملی را بر عهده داشته باشد، خبر ندارند نیمکت ایران تا همین یک سال پیش در اختیار چه‌کسی بود. لازم به یادآوری است صاحب این نیمکت، پیش از شروع به کارش در ایران سرمربی تیم ملی پرتغال بود و پس از آن هم هدایت تیم ملی کلمبیا را بر عهده گرفت. حالا چطور ممکن است شما از چنان ژانر رفیعی، ناگهان به ژانر بازگرداندن مربی ناکام 13سال پیش و تن دادن به شرط دو شغله بودنش سقوط کنید؟ مردی که 7سال است هیچ جامی در این فوتبال نبرده و تا همین چند‌ماه پیش حتی رؤیای بازگشت به تیم ملی را هم دور از تصور می‌دید؟ راستی امضای چه‌کسی پای این سقوط دهشتناک است؟ مهدی تاج که از نظرها پنهان شده یا همکاران درجه چندمش که بویی از کلاس و اهمیت تیم ملی نبرده‌اند؟ از وزارت ورزش چه خبر؟ این آیا همان «طلوع» معروفی است که قولش را داده بودید؟ این آفتاب نیمه‌جان که در اوج جوانی‌اش هم کسی را گرم نکرد، چطور قرار است اعتبار در خطر افتاده فوتبال ایران را به آن برگرداند؟ کی‌روش با همه کم‌وکاستی‌هایش ذره‌ذره به قیمت این تیم اضافه کرد، اینکه بعد از خداحافظی او و یک تجربه نیم‌بند ناموفق فورا تیم اول مملکت را به امثال قلعه‌نویی برگردانید، اسمش «مدیریت» است؟ آفرین دوستان!
می‌خواهید بگویید وقت تنگ است، پول نداریم و در بدوضعی گرفتار شده‌ایم؟ همه حرف‌های‌تان درست، گرچه گناه خیلی از اینها پای خودتان و انتخاب غلط و گران مارک ویلموتس است. ما اما دل‌مان می‌خواهد برای تیم ملی مملکت‌مان خون گریه کنیم؛ تیمی که یک سال بعد از شکست برابر ژاپن در هزاع بن‌زاید، حالا گروگان ژنرال‌های گذشته‌گرا می‌شود. کاش حداقل استنلی کی‌روش ملیت ایرانی داشت و می‌شد در تیم ملی توپ‌ها را بلند روی سرش ریخت. خیال‌تان راحت که دیگر کی‌روشی‌پوری هم در کار نیست و قرار نیست بعد از ناکامی احتمالی، محاکمه‌های تلویزیونی تشکیل شود. بیچاره تیم ملی، ‌ای بینوا تیم ملی!