وزارت ورزش در مورد مهاجرت ورزشکاران چه موضعی دارد؟
مهاجرت به بهانه درآمد قانع‌کننده نیست
معاون وزیر: کسانی که بحث تغییر تابعیت و مهاجرت را مطرح می‌کنند دنبال ورزش حرفه‌ای نیستند
خدیجه نوروزی _ روزنامه‌نگار
مهاجرت ورزشکاران به کشورهای دیگر برای اقامت، پدیده‌ای جدید است که ورزش کشور اخیرا با آن روبه‌رو شده است. پیش از این عدم‌تخصیص امکانات سخت‌افزاری باعث می‌شد ورزشکاران زیر پرچم کشور دیگری به ورزش خود ادامه دهند اما این بار قهرمانان تصمیم گرفته‌اند ورزش حرفه‌ای خود را کنار گذاشته و محل زندگی خود را تغییر دهند. پرونده مهاجرت ورزشکاران هر روز قطورتر می‌شود و آنها یک به یک اقدامات مربوط به مهاجرت از ایران را انجام می‌دهند. این در حالی است که برای پرورش یک قهرمان زمان و هزینه زیادی صرف می‌شود. خروج این استعدادها و پتانسیل‌های ورزشی علاوه بر ایجاد خسارت مادی می‌تواند منجر به ضربات جبران‌ناپذیر روانی بر جامعه شود. بنابراین نباید به سادگی از کنار این مسئله مهم ملی گذشت. لذا باید دید موضع وزارت ورزش به‌عنوان متولی در این خصوص چیست؟
برای درآمدزایی نیازی به تغییر تابعیت نیست
عبدالحمید احمدی، معاون فرهنگی وزیر ورزش و جوانان درخصوص مهاجرت ورزشکاران می‌گوید:«همه ورزشکارانی که در بیش از 100رشته ورزشی در 52 فدراسیون فعالیت می‌کنند، کاملا شرایط کشور را درک می‌کنند و خودشان را با این شرایط تطبیق می‌دهند. مهاجرت این روزهای برخی از ورزشکاران حرفه‌ای به بهانه درآمد، دلیل قانع‌کننده‌ای نیست چون ما تعداد قابل‌توجهی ورزشکار داریم که بدون اینکه نیازی به تغییر تابعیت یا مهاجرت داشته باشند، به‌عنوان لژیونر در خارج از کشور در باشگاه‌های خارجی ورزش می‌کنند، درآمد هم دارند و در عین حال عضو تیم ملی کشور هستند. کسانی که بحث تغییر تابعیت و مهاجرت را مطرح می‌کنند دنبال ورزش حرفه‌ای نیستند». وی معتقد است حجم مهاجرت ورزشکاران از ایران به نسبت تعداد ورزشکاران فعال زیاد نیست. معاون وزیر می‌افزاید: «ما مشکلی از نظر حمایت از ورزشکاران نداریم و تاکنون آنچه از عهده وزارتخانه در رابطه با حمایت از ورزشکاران ملی برآمده، انجام شده است. وزارتخانه سعی کرده به لحاظ شغلی، پرداخت درآمد، پاداش‌ها، ادامه تحصیل و سربازی برای آقایان، هرگونه تسهیلات ممکنی را فراهم کند».
باید عرق ملی‌گرایی را تقویت کنیم
محسن مهرعلیزاده، رئیس اسبق سازمان تربیت‌بدنی نیز در گفت‌وگو با همشهری می‌گوید: «از زمانی که ورزش حرفه‌ای در کشوری اوج می‌گیرد شناخته شدن قهرمانان در عرصه‌های بین‌المللی و توسط کشورهای دیگر، ارزش پیدا کردن و خرید و فروش بازیکن و علاقه وی به اینکه به کشورهای دیگر برود مطرح می‌شود؛ موضوعی که در مقایسه با سه‌دهه پیش وجود نداشت. مهاجرت معمولا وقتی تشدید می‌شود که ورزشکاران حرفه‌ای در شرایط سخت اقتصادی کشور حقوق و مزایایی که به ریال دریافت می‌کنند را با ورزشکارانی که در سایر نقاط دنیا درآمدشان به دلار است مقایسه می‌کنند. براساس این قیاس‌ها زمانی که می‌بینند از مهارت، استعداد و توانایی‌هایش در جای دیگر دنیا استفاده بهتری خواهد شد و زندگی‌شان در حد قابل‌قبولی تامین می‌شود، به فکر مهاجرت می‌افتند که البته نمی‌توان به این افراد ایرادی گرفت. اما با تمام این تفاسیر باید تعصب ملی و مهینی این افراد را به قدری حفظ و عرق ملی‌گرایی را در آنها تقویت کنیم که 2 مسئله اول اثر چندانی نداشته باشد». وی در ادامه تبعات چنین اقدامی را این چنین بیان می‌کند: «طبیعی است که ثروت ورزش را کم می‌کند البته افرادی جایگزین این ورزشکاران خواهند شد اما سرمایه‌گذاری‌ای که ما برای ساختن آنها تا سطح ورزش حرفه‌ای کرده‌ایم سوخت می‌شود و از بین می‌رود».
شرایط سختی که منجر به مهاجرت می‌شود
مهرداد پهلوان‌زاده، رئیس فدراسیون شطرنج نیز در گفت‌وگو با همشهری می‌گوید: «این قضیه بسیار ناراحت‌کننده است و ما سعی می‌کنیم که راه‌حلی پیدا کنیم و امیدواریم این مسئله حل شود. اما واقعیت این است که بازیکنان ما در شرایط سختی قرار دارند. ما باید بتوانیم مسابقات سطح بالاتر برای این ورزشکاران در داخل کشور برگزار کنیم و پول داشته باشیم تا برایشان مربی خوبی بگیریم تا مشکلاتی که اکنون شاهدش هستیم حل شود. اما فدراسیون‌هایی مانند فدراسیون شطرنج توانایی اینکه مربی در خور سطح حرفه‌ای برای این بازیکنان بگیرند را ندارند». پهلوان‌زاده می‌افزاید: «تیم ملی با وجود ارتقای رتبه از 51 به 20جهان با بودجه 10سال پیش کار می‌کند که قطعا ما را در تامین مالی دچار مشکل می‌کند. ما بارها در مورد مهاجرت ورزشکاران هشدار داد‌ه‌ایم. البته اینطور نیست که پولی وجود داشته باشد و وزارت ورزش از دادن آن امتناع کند. اما واقعیت این است که امکانات کم به خروج نخبگان ورزشی کشور دامن می‌زند. اگر شرایط تغییر نکند این امکان که با موج مهاجرت‌های جدید مواجه شویم دور از انتظار نیست. این بازیکنان حقوقی دریافت نمی‌کنند و فدراسیون هم توان کمک به آنها را ندارد. حتی شرکت آنها در بسیاری از مسابقات با هزینه خودشان صورت می‌پذیرد و ما به ندرت توان متقبل شدن هزینه‌ها را داریم، درحالی‌که این افراد برای بالا بردن سطح حرفه‌ای خود باید به‌طور دائم در مسابقات شرکت کنند. بسیاری از بازیکنان نمی‌خواهند کشور را ترک کنند اما ما شرایطی را به‌وجود می‌آوریم که ناچار به این کار شوند».
