نگاه‌تان می‌کنیم!‌

محمدحسین عباسی| گذر زمان، عقیده کارلوس کی‌روش درباره حضور در استادیوم‌های میزبان دیدارهای لیگ‌برتر را تغییر نداد. سرمربی پرتغالی تیم‌ملی از ماه‌ها قبل نه در ورزشگاه آزادی و نه در هیچ استادیوم دیگری از نزدیک شاهد برگزاری مسابقه‌های لیگ‌برتر نبوده و ترجیح داده ماه‌های پایانی سال را صرف سخنرانی‌های انگیزشی برای کارکنان یک بانک کند. او حتی در جلسه‌های ریکاوری بازیکنان باشگاهی در تیم‌ملی نیز حضور ندارد و همه چیز را به دستیاران‌اش سپرده است. بااین وجود مرور آن‌چه کارلوس در فوتبال ایران انجام داده، هنوز دل هواداران تیم‌ملی را به آینده قرص می‌کند. کی‌روش در سال96 نیز با تیم‌ملی به موفقیت‌های بزرگی دست پیدا کرد. تیم او در شروع سال، تیم‌ملی قطر را در ورزشگاه اختصاصی‌اش شکست داد. عنابی‌ها مهم‌ترین دشمن ایران در مرحله گروهی به‌شمار می‌رفتند و وعده انتقام گرفتن در قطر را به زبان آورده بودند. چین و ازبکستان نیز نتوانستند در آزادی مقاومت چندانی در مقابل پسران کی‌روش نشان بدهند و ایران، برای اولین‌بار صعود به دومین جام‌جهانی متوالی‌اش را جشن گرفت. یک صعود غیردراماتیک، مقتدرانه و قابل‌پیش‌بینی. ایران این‌بار بدون «اما و اگر» و بدون رساندن مردم به مرز سکته و خودکشی، به جام‌جهانی صعود کرد. هواداران تیم‌ملی این‌بار دیگر ناچار نبودند همه معادله‌ها و اعداد جدول گروه را برای تخمین شرایط صعود حفظ کنند. مسابقه خانگی با سوریه شاید مثل یک زخم روی صورت فوتبال ایران باقی ماند اما 96، پر از لحظات امیدوارکننده‌ای بود که کی‌روش و پسرها برای‌مان ساختند. هنوز هم همه پرسش‌ها در اطراف تیم‌ملی، به یک جواب آشنا ختم می‌شوند. به کارلوس کی‌روش. مردی که ذهنیت فوتبال ایران را تغییر داد و به کمک نظم و دیسیپلین جاری در اردوی تیم‌ملی، بازیکنان را بهتر از همیشه در معرض پیشرفت قرار داد. وارد شدن به دعوای علی کریمی و فدراسیون، تصمیم هوشمندانه‌ای از سوی سی‌کیو نبود اما حتی با وجود لجاجت ابدی، دعواهای ادامه‌دار، دیدارهای تدارکاتی ضعیف و قرار گرفتن در گروه مرگ، ایران با کی‌روش برای رقم‌زدن اولین صعود تاریخ از مرحله گروهی به روسیه سفر خواهد کرد. او خشت به خشت این بنا را در همه این سال‌ها با ظرافت کنار هم چیده و قرار است در تابستان2018 همان کاری را انجام بدهد که اهالی فوتبال در ایران از مدت‌ها قبل انتظارش را می‌کشند.
هر دو سرمربی تیم‌ملی در دو تجربه قبلی حضور در جام‌جهانی، حالا چهره‌های موجه و موفقی در فوتبال ایران هستند. کارلوس کی‌روش و برانکو ایوانکوویچ، بر سر جلسه‌های «ریکاوری» بازیکنان پرسپولیس در تیم‌ملی به توافق رسیدند اما در طول سال هیچ برخورد مشترکی نداشتند. اواخر سال وقتی کارلوس در جریان سفر پرسپولیسی‌ها به دوبی با بازیکنان این تیم روبه‌رو شد، هیچ عکاسی نتوانست تصویری مشترک از این مربی و برانکو شکار کند. آنها برای سپری کردن یک سال رویایی، نیازی به آشتی و لبخند نداشتند. کی‌روش به راهش در تیم‌ملی ادامه دارد و برانکو بعد از سال‌ها پرسپولیس را به قهرمانی لیگ‌برتر رساند و این‌بار استقلال خوزستانی در کار نبود که مهمانی پرفسور و شاگردها را به هم بزند. پرسپولیس برانکو در سال96 قهرمان لیگ‌برتر شانزدهم شد، سوپرجام را تصاحب کرد و توانست قهرمانی زودهنگام در لیگ‌برتر هفدهم را تصاحب کند. ردپای برانکو بیشتر از هر نشانه دیگری، این موفقیت‌ها را توصیف می‌کند. ایوانکوویچ با کاراکتری کاملا متفاوت از برانکوی تیم‌ملی، پرسپولیس متزلزل را تحویل گرفت و یکی از بهترین تیم‌های تاریخ باشگاه را خلق کرد. اواخر سال البته انتقادهایی نیز از این مربی به‌گوش رسیدند اما وقتی او تنها چند روز بعد از شکست داربی با همان لباس معروف شماره دوازده‌اش در حوالی سکوهای آزادی قدم می‌زد و شماره را به تماشاگرها نشان می‌داد، واضح به‌نظر می‌رسید که پرسپولیسی‌ها عمیقا نقشه‌های او را باور دارند. حتی اگر محسن ربیع‌خواه نیز بخشی از این نقشه‌ها باشد. پرسپولیس با سلیقه برانکو به اوج رسیده و در باشگاه هیچ‌کس به‌دنبال پس زدن این سلیقه نیست.
سال برای برانکو و کی‌روش، ایده‌آل پیش رفت اما بهترین مربی سال فوتبال ایران، نه روی نیمکت پرسپولیس حضور داشت و نه تیم‌ملی را هدایت می‌کرد. بهترین مربی96، «وینفرد شفر» بود که توانست محصول خام علیرضا منصوریان را به یک مجسمه پرشکوه تبدیل کند. «میکل آنژ» فوتبال ایران با خوش‌بینی چندانی به فوتبال ایران اضافه نشد اما خود او که «پیرمرد» خطاب‌اش می‌کردند با صبر و حوصله زیاد روحیه باشگاه استقلال را عوض کرد. او از یک تیم بحران‌زده، فینالیست جام حذفی و برنده داربی ساخت و در بازی‌های بزرگ و دشوار آسیایی ابدا از نمایش شخصیت باشگاه به حریفان ثروتمند کوتاه نیامد. توجه مرد آلمانی به ریزترین جزئیات، دقیقا همان چیزی بود که آبی‌ها به آن نیاز داشتند. او شور و حرارت را به تیم برگرداند و به بازیکنان تیم‌اش کمک کرد تا رمزهای بازگشت به لبخند را به یاد بیاورند.
استقلالی‌ها قرارداد شفر را بدون درنگ و معطلی تمدید خواهند کرد. پرسپولیسی‌ها نیز با برانکو قرارداد دارند و با این مربی به کار ادامه خواهند داد. وضعیت کارلوس هنوز روشن نیست اما تردیدی وجود ندارد که ادامه همکاری با این مربی، ایران را به یکی از مدعیان جدی قهرمانی جام ملت‌ها تبدیل می‌کند. هیچ‌کدام از این مستشاران خارجی بزرگ، دستیاری روی نیمکت ندارند که بعدها جانشین‌شان شوند اما مساله این اسم‌ها اساسا مساله «آینده» نیست. ما در زمان حال به آنها نیاز داریم. برای عوض کردن تمام چیزهایی که مربیان وطنی شهامت تغییرشان را ندارند. برای ایستادن در مقابل همه باورهایی که مرسوم هستند اما درست نه. هنوز چیزهای زیادی هست که آنها باید بکوبند. هنوز چیزهای زیادی هست که آنها باید بسازند. کارلوس، وینفرد و برانکو، مردانی برای فکر کردن، وسط هیاهوی فوتبال. ستاره‌هایی در هفتمین دهه از زندگی.