جای خالی تو پر نمی‌شود

نوشتن از جای خالی عادل فردوسی‌پور تازه نیست، اما هر بار بهانه‌های تازه برایش پیدا می‌شود. دوست داشتیم او این روزها بود و حداقل با یکی، دو تا از آن متلک‌های گزنده‌اش حداقل کمی دل مردم را خنک می‌کرد. کاش او بود و در مورد این موج عجیب مهاجرت ورزشکاران حرفی می‌زد. مگر می‌شود هر نیم ساعت یک‌بار یک نفر کشورش را رها کند و برود؟ کاش او بود و از کوچ بی‌برگشت فغانی و مزدک می‌گفت؛ اتفاقاتی که اگر جدی‌تر گرفته می‌شد، شاید حوادث مشابه بعدی رخ نمی‌داد. کاش عادل بود و از این همه سردرگمی روی نیمکت‌های ملی و باشگاهی سخن می‌گفت؛ از ایرانیزه شدن کادرهای مربیگری که حتی از نظر مالی هم چندان به صرفه نیست. کدام صرفه؛ وقتی مربی ایرانی لیگ برتر هم سالی 7میلیارد می‌گیرد؟ کجایی عادل عزیز؛ کجایی؟